czas zniw_1 issuu pelna

Wziął mój nadgarstek i zabezpieczył przecięcie sterylnym bandażem.
Jego ogromne ręce w rękawicach były delikatne, odniosłam
wrażenie, że w ten sposób okazuje mi wdzięczność. Kiedy
krew przestała przesiąkać przez bandaż, zabezpieczył go szpilką
i położył moją rękę na klatce piersiowej. Patrzyłam na jego twarz.
– Zdaje się, że jesteśmy w patowej sytuacji – powiedział. – Ty
masz talent do znajdywania mnie w nieszczególnych momentach.
Chyba powinnaś czerpać przyjemność z oglądania mnie w chwilach
słabości, a jednak oddajesz mi swoją krew, oczyszczasz moje
rany. Co tobą kieruje?
– Mogę potrzebować przysługi. Poza tym nie lubię patrzeć na
śmierć. Nie jestem taka jak ty.
– Zbyt pochopnie mnie oceniasz.
– Patrzyłeś, jak go zabija. – Może będę żałowała tych słów, ale
miałam to gdzieś. – Patrzyłeś. Na pewno wiedziałeś, co zamierza
zrobić.
Naczelnik nie reagował. Odwróciłam się do niego tyłem.
– Być może jestem grobem pobielanym – zaczął.
– Czym?
– Hipokrytą. Lubię to wyrażenie – powiedział. – Może uważasz,
że jestem zły, ale dotrzymuję słowa. A ty?
– Do czego zmierzasz?
– To, co się tutaj wydarzyło, nie może opuścić ścian tego pomieszczenia.
Chciałbym wiedzieć, czy dochowasz tajemnicy.
– A powinnam?
– Mówienie o tym w niczym ci nie pomoże.
– Pozbyłabym się ciebie.
Odniosłam wrażenie, że oczy mu się zmieniły.
– To prawda, pozbyłabyś się mnie – powiedział – ale twoje życie
nie byłoby lepsze. Jeżeli nie wyrzuciliby cię na ulicę, mogliby
dać ci innego opiekuna, a nie wszyscy z nich są tak liberalni jak
ja. Zgodnie z prawem powinienem cię stłuc na śmierć za niektóre
203