czas zniw_1 issuu pelna

− Zeke. – Odwróciłam głowę, żeby na niego spojrzeć. – Zeke
Sáenz?
Nick skinął.
− Myślisz, że nie ma żadnych szans? – zapytał miękko. – Na to,
że on mógłby mnie pokochać?
Moja twarz traciła czucie.
− Nic mi nigdy nie powiedziałeś – zaczęłam. Zaczęło mnie ściskać
w okolicy serca. – Nie wiedziałam…
− Nie mogłaś wiedzieć. – Przetarł twarz. – Nie mogę nic na to
poradzić, Paige. Wiem, że mógłbym po prostu znaleźć kogoś innego,
ale nie potrafię nawet zacząć szukać. Nie wiedziałbym, gdzie
zacząć. Myślę, że on jest najpiękniejszą osobą na świecie. Na początku
myślałem, że to moja wyobraźnia, ale on jest z nami już od
roku. – Zamknął oczy. – Nie potrafię temu zaprzeczyć. Naprawdę
mi na nim zależy.
Nie na mnie. Stałam tam po prostu w ciszy, mając wrażenie,
że ktoś wpompowuje mi w tętnice substancję paraliżującą. To nie
mnie kochał.
− Myślę, że mógłbym mu pomóc. – W jego głosie słychać było
prawdziwą pasję. – Mógłbym pomóc mu zmierzyć się z przeszłością.
Mógłbym pomóc mu przypomnieć sobie wszystko. Kiedyś
był zaklinaczem dusz, mógłbym pomóc mu znowu usłyszeć głosy.
Chciałabym słyszeć głosy. Chciałabym słyszeć duchy, żebym
mogła słuchać ich, a nie tego. Musiałam się skoncentrować, żeby
się nie rozpłakać. Bez względu na to, co się dzisiaj stało, nie mogę,
nie będę płakać. Niech mnie szlag, jeśli się rozpłaczę. Nick miał
pełne prawo kochać kogoś innego, dlaczego nie? Nigdy nie pisnęłam
mu ani słowem na temat tego, co czułam. Powinnam mu
życzyć wszystkiego najlepszego. Ale jakaś mała, tajemnicza część
mnie zawsze miała nadzieję, że może on czuje to samo – że może
czeka na właściwy moment, aby mi powiedzieć. Taki jak ten.
− Widziałaś coś w jego sennym krajobrazie? – Nick patrzył na
mnie, czekał na odpowiedź. – Widziałaś cokolwiek?
404