czas zniw_1 issuu pelna

Nashira nie zaprosiła mnie na kolejną ucztę.
Wygładziłam sukienkę. Otrzymałam specjalne zwolnienie
z żółtej kamizelki, aby móc wziąć udział w ceremonii. Nashira
powiedziała, że to jej symbol dobrej woli. Wiedziałam swoje. Byłam
przygotowana. Pod dekoltem miałam schowany wisiorek od
Naczelnika. Tygodniami leżał nietknięty, ale dzisiejszej nocy mógł
się przydać. W jednym z trzewików ukryłam mały nóż. Z trudem
mogłam chodzić w tych butach, ale Refaici chcieli, żebyśmy wyglądali
na silnych – a nie pobitych i ledwo żywych. Mieliśmy chodzić
z uniesioną głową.
W komacie, oświetlanej przez świecę, panowała cisza. Naczelnik
wraz z innymi Refaitami poszedł przywitać wysłanników.
Zostawił mi liścik oparty o gramofon. Usiadłam przy jego biurku
i palcami przebiegłam po piśmie.
Już czas. Będę w Guildhall.
Wrzuciłam go do kominka. W mroku nastawiłam gramofon
i umieściłam igłę na nagraniu. To będzie ostatni raz, kiedy go usłyszę.
Bez względu na to, co stanie się tej nocy, nigdy nie wrócę już
do Wieży Założyciela.
Komnatę wypełniły miękkie, jednostajne głosy. Sprawdziłam
nazwę nagrania – I’ll Be Home. Tak, to prawda. Jeżeli wszystko pójdzie
zgodnie z planem, przed świtem znajdę się w domu. Miałam
dosyć oglądania biedy klaunów, miałam dosyć nazywania ich klaunami.
Miałam dosyć patrzenia, jak Liss je czerstwy chleb i smalec,
ponieważ nie ma nic innego. Miałam dosyć czerwonych i Emmitów.
Miałam dosyć bycia 40, tego cholernego miejsca i ich wszystkich.
Nie zostanę tu ani nocy dłużej.
Na dywaniku zaszeleścił papier. Klęknęłam przy drzwiach
i podniosłam liścik.
Wiadomości Naczelnika podsunęły mi pewien pomysł. Zachęciłam
Juliana, aby zorganizował grupę kurierów, na wzór tych Jaxa
431