czas zniw_1 issuu pelna

amiona mi się trzęsą. – Zabierz mnie do niej. Niech się to wszystko
już skończy.
− Jesteś zmęczona i masz wiele obrażeń, Paige. Kiedy wydobrzejesz,
na pewno spojrzysz na to z innej strony.
− Kiedy to nastąpi?
− Jeśli będziesz tego chciała, do jutra będziesz w stanie wstać
z łóżka.
Zmarszczyłam brwi, ale tylko na sekundę, bo każdy mięsień na
mojej twarzy odmawiał posłuszeństwa.
− Jutro?
− Zanim opuściliśmy Londyn, kazałem kierowcy zabrać skrimorfinę
i środki przeciwzapalne z ośrodka SajSOBN. W ciągu
dwóch dni będziesz zupełnie zdrowa.
Skrimorfina. To była niebotycznie droga rzecz.
− Widziałeś mojego ojca w SajSOBN?
− Nie wchodziłem do ośrodka. O naszym istnieniu wie zaledwie
kilku polityków Archonu.
Popatrzył na moją kroplówkę. Palcami, jak zwykle w skórzanych
rękawicach, poprawił wkłucie przyklejone lepcem.
− Dlaczego nosisz te rękawice? – Zapłonęła we mnie iskierka
złości. – Czyżby ludzie byli dla ciebie zbyt brudni, aby dotykać ich
gołymi rękoma?
− To jej zarządzenie.
Poczułam ciepło na policzkach pokrytych siniakami. Bez
względu na to, jak bardzo go nie znosiłam, musiał przecież spędzić
kilka godzin, żeby mnie połatać.
− Co z pozostałymi?
− 1 i 12 wyszli z tego bez szwanku. Situli musieliśmy podać
środki uspokajające, ale już doszła do siebie. – Zamilkł na chwilę. –
30 nie żyje.
− Nie żyje? Jak do tego doszło?
− Utopiona. Znaleźliśmy ją w fontannie.
353