czas zniw_1 issuu pelna

– Zazdroszczę ci. Zawsze chciałem mieszkać w centrum.
– Dlaczego?
– Syndykat jest tam silny. W mojej sekcji niewiele się dzieje –
mówił cicho. – Dałaś im powód, że cię aresztowali?
– Zabiłam Podstrażnika. – Gardło wciąż mnie bolało. – A ty?
– Małe nieporozumienie ze Strażnikiem. Krótko mówiąc, Strażnika
nie ma już wśród żywych.
– Ale przecież ty jesteś wieszczem. – Większość jasnowidzów
traktowała wieszczy, rodzaj wróżbitów, z pogardą. Tak jak wszyscy
wróżbici porozumiewali się oni z duchami za pomocą przedmiotów;
w przypadku wieszcza nic tego nie odzwierciedlało. Jax nienawidził
wróżbitów, uważał ich za bezwartościowych. Podobnie
miał z augurami.
– Uważasz, że wieszcz nie jest zdolny do morderstwa? – Julian
zdawał się czytać w moich myślach.
– Nie z pomocą duchów. Nie jesteś w stanie kontrolować wystarczająco
dużej szpuli.
– Znasz dobrze swoich jasnowidzów. – Potarł ramiona dłońmi.
– Masz rację. Zastrzeliłem go. I tak mnie aresztowano.
Nic nie odpowiedziałam. Lodowata woda kapała z sufitu na
moje włosy i spływała mi po nosie. Większość pozostałych więźniów
milczała. Jeden chłopiec kołysał się do przodu i do tyłu.
– Masz dziwną aurę. – Julian spojrzał na mnie. – Nie jestem
w stanie określić, kim jesteś. Powiedziałbym, że wyrocznią, ale…
– Ale?
– Od dawna nie słyszałem o kobiecie wyroczni. A nie wyglądasz
mi na sybillę.
– Jestem jeżowróżem.
– Więc co zrobiłaś? Dźgnęłaś kogoś śmiertelnie igłą?
– Coś w tym stylu.
Usłyszeliśmy huk dochodzący z zewnątrz i okropny krzyk.
Wszyscy nagle zamilkli.
56