czas zniw_1 issuu pelna

Zasłaniając piersi prześcieradłem, odwróciłam się, starając się
spojrzeć na swoje ramię.
– Oznaczona czym? – Palce mi zadrżały, gdy wyczułam napiętą
skórę. XX-59-40. Nie, nie! – Ty, ty draniu, ty chory draniu, zabiję
cię. Tylko poczekaj, jak uśniesz…
Gardło piekło mnie z bólu. Zamilkłam, nabrzmiewając złością.
Naczelnik spojrzał mi w twarz, jakby usiłował czytać w obcym
języku.
Nie był głupi. Dlaczego tak na mnie patrzył? Oznaczyli mnie
jak jakieś zwierzę. Gorzej niż zwierzę. Zostałam numerem.
Ciszę zakłócało tylko moje dyszenie. Naczelnik położył rękę
w rękawiczce na moim kolanie. Wyszarpałam nogę z jego uścisku,
czując świdrujący ból aż po same palce u stóp.
– Nie dotykaj mnie.
– Znak z czasem przestanie boleć – powiedział – ale twoja tętnica
udowa to osobna kwestia.
Zdjął prześcieradła z mojej nogi. Kiedy zobaczyłam nagie udo,
znów miałam ochotę zwymiotować. Opuchlizna podwoiła jego
rozmiar, całe, aż po kolano, pokryte było siniakami. W okolicy
krocza skóra była czarna i przekrwiona. Naczelnik ledwo dotknął
mojej nogi, delikatnie. Zwymiotowałam.
– Rana sama się nie zagoi. Żadna rana spowodowana fluxem nie
zniknie bez podania drugiego, silniejszego antidotum.
Pomyślałam, że jeśli choć trochę mocniej przyciśnie tę nogę, to
umrę.
– Niech cię piekło pochłonie. – Ledwo łapałam oddech.
– Nie ma piekła. Są tylko zaświaty.
Zacisnęłam zęby. Trzęsłam się, usiłując się przy nim nie
rozpłakać.
Naczelnik wziął rękę z mojej nogi i odszedł.
Nie wiem, jak długo tam leżałam, słaba i majacząca. Jedyne,
o czym myślałam, to jak wielką musiało mu to sprawiać przyjemność,
bo przecież nasze naturalne role wróciły na swoje miejsce.
132