czas zniw_1 issuu pelna

– Dziesięć lat. Byłam wtedy trzynastolatką. – Wyciągnęła zgrubiałą
dłoń w moim kierunku. Uścisnęłam ją, ale nie od razu. – Liss
Rymore.
– Paige.
– XX-59-40?
– Tak.
Liss zauważyła moje zdziwienie.
– Przepraszam – powiedziała. Siła przyzwyczajenia. A może to
już efekt prania mózgu.
Wzruszyłam ramionami.
– A ty jaki masz numer?
– XIX-49-1.
– Skąd znałaś mój?
Wlała trochę spirytusu metylowego do kuchenki.
– W tak małym mieście wiadomości szybko się rozchodzą. Z zewnątrz
nic do nas nie dociera. Nie chcą, żebyśmy wiedzieli, co się
dzieje w wolnym świecie. O ile Sajon można nazwać „wolnym”. –
Pojawił się niebieski płomień. – Teraz wszyscy o tobie mówią.
– Dlaczego?
– Nic nie wiesz? Arcturus Mesarthim nigdy wcześniej nie wziął
człowieka do swojej rezydencji. W ogóle nigdy nie interesował się
ludźmi. Przykro mi to mówić, ale to teraz temat numer jeden. No
cóż, nie mamy dostępu do tabloidów.
– Wiesz może, dlaczego mnie wybrał?
– Przypuszczam, że Nashira chce mieć cię na oku. On jest jej
małżonkiem krwi, jej narzeczonym. Trzymamy się od niego z daleka.
Rzadko kiedy opuszcza swą wieżę. – Postawiła garnek na
palniku. – Zrobię ci coś do jedzenia, zanim pogadamy. Wybacz. My,
klauni, od wielu już lat nie jadamy przy stole.
– Klauni?
– Tak czerwoni nazywają cyrkowców. Nie darzą nas sympatią.
Podgrzała trochę bulionu i nalała go do miski. Zaproponowałam
jej kilka pierścieni, ale potrzasnęła głową.
86