czas zniw_1 issuu pelna

jedzeniem i toczyć rozmowy przy szklaneczce mekki. Ich ślepota
była przywilejem, mieli do niej prawo. Usługiwali im ślepi niewolnicy,
łącznie z Michaelem, który wyglądał jak chętny uczestnik programu
resocjalizacyjnego. Pozostali ślepcy byli zbyt niedożywieni,
aby móc się tu pojawić.
Wysoko nad tłumem Liss zwisała na jedwabiach i przybierała
pozy niczym powietrzna balerina. Polegała wyłącznie na swojej sile,
w przeciwnym razie spadłaby na ziemię i się zabiła.
Rozejrzałam się po sali, usiłując dostrzec Weavera, nigdzie jednak
go nie widziałam. Może się spóźniał. Innym krajom można
było wybaczyć nieobecność Inkwizytorów, ale nie Anglii. Dostrzegłam
kilku innych rozpoznawalnych urzędników Sajonu, łącznie
z Dowódcą Stróżów, Bernardem Hockiem. Był to wysoki człowiek
z łysą głową i przerośniętymi mięśniami szyi: był bardzo dobry
w wywąchiwaniu jasnowidzów – prawdę mówiąc, zawsze podejrzewałam,
że jest węszącym. Nawet teraz jego nozdrza były rozszerzone.
Odnotowałam w pamięci, że mam go zabić, jeśli tylko
nadarzy się okazja.
Jeden ze ślepców zaproponował mi białą mekkę. Odmówiłam.
Właśnie zauważyłam Cathala Bella.
Miał w ręku kieliszek i cały czas poprawiał swój krawat. Usiłował
nawiązać rozmowę z Radmilem Arežiną, zastępcą ministra
migracji Serbii. Uśmiechnęłam się do siebie. Arežina lekkomyślnie
sam wydał oficjalną zgodę na przeniesienie Dani do Londynu. Podeszłam
do nich.
− Panie Bell?
Zerwał się, rozlewając wino.
− Tak?
Popatrzyłam na Arežinę.
− Przepraszam, że przeszkadzam, panie ministrze, ale czy mogę
chwilę porozmawiać z panem Bellem?
Arežina zmierzył mnie wzrokiem. Jego górna warga wygięła cię
w łuk.
439