czas zniw_1 issuu pelna

ardzo na mnie liczył, był pewien, że go uratuję, a w chwili śmierci
pozostał mi obcy.
Czułam, jakby zasłona patrzyła na mnie piorunującym wzrokiem.
Liss musiała myśleć o mnie jak o najgorszej szumowinie.
Zamknęłam oczy, usiłując zignorować tępy ból w udzie. Może
udałoby mi się znaleźć innego różowego, z którym wymieniłabym
informacje, ale nie chciałam tego. Nie mogłam im ufać. Większość
z nich to byli mordercy. Większość z nich wrobiła kogoś innego.
Jeśli chciałam porozmawiać z kimś, kto nie był zdrajcą, musiałam
udowodnić Liss, że może mi zaufać. Z trudem, zlana potem, podniosłam
się i ruszyłam w kierunku rudery z jedzeniem. Mogłam
znaleźć tam Juliana. Pewno też nie będzie chciał ze mną rozmawiać,
ale może dałby mi szansę.
Zwróciłam uwagę na światło. Piecyk. Kilkoro cyrkowców paliło
w małej grupce, kołysząc się, wdychali powietrze. Znów aster.
Tilda opierała głowę na poduszce, a jej biała tunika była brudna
i wygnieciona jak zużyta chusteczka. Sprawdziłam w kieszonce, czy
mam przy sobie pigułkę. Ostrożnie klęknęłam przy niej.
– Tilda?
Spojrzała na mnie przekrwionymi oczyma.
– Co jest?
– Przyniosłam pigułkę.
– Zaczekaj, to wciąż działa. Daj mi minutę, skarbie. Może
dwie. Albo lepiej pięć. – Przekręciła się na brzuch, zwijając się cichym
śmiechem. – Senny krajobraz stał się fioletowy. Czy ty jesteś
prawdziwa?
Poczekałam, aż aster przestanie działać. Tilda spędziła przynajmniej
minutę, śmiejąc się, zaczerwieniona aż po odrosty. Wyczuwałam
dzikość w jej aurze, sposób, w jaki drgała i przemieszczała
się pod wpływem narkotyku. Inni jasnowidze nie wykazywali ani
odrobiny chęci wytrzeźwienia. Trzęsącymi się rękami Tilda przetarła
twarz i skinęła.
– Dobra, już po wszystkim. Pokaż tę pigułkę.
138