dogu-turkistan-sempozyumu

yunun bastırıldığı) bir strateji resmî olarak benimsenmiştir.Tiananmen katliamı, Çin halkı arasında derin bir korku ve ülke siyasetine dairciddi bir hayal kırıklığı oluşmasına neden olmuştur. Yaşananlar komünist kadrolarında korkuya kapılmasına ve kendi içlerinde bir krize yol açmıştır. SovyetlerBirliği’nin ve Doğu Avrupa blokunun dağılması ile birlikte Çinli komünist kadrolarınüzerindeki bulutlar daha da karanlık bir hâl almıştır. Yönetimde, “Kızılbayrak daha ne kadar dalgalanmaya devam edebilir ki?” şüphesi iki soruyu beraberindegetirmiştir: Birincisi, komünistlerin daha ne kadar iktidarda kalabileceklerive onlar gittikten sonra ne olacağı; ikincisi ise, devam eden piyasa odaklı ekonomikreformların komünist doktrinle nasıl bir ilişki bağı olduğudur.Deng Xiaoping’in Güney Denetim Gezisi’nden kısa bir süre sonra, komünistbürokratlar şu üç gerçeğin farkına vardılar: Çin Komünist Partisi iktidarının komünistideallerle uzaktan yakından hiçbir ilgisi kalmamıştır. “Ekonomik büyümeher şeydir.” tezinden hareketle komünist gemiyi batmaktan kurtaracak son umudunekonomik büyümenin sürdürülmesi olduğudur. Adaletsiz bir rejim, ancakadaleti gözetmeyen kadrolarla ayakta kalabilir.Komünist rejim iktidarının, komünist memurların yolsuzluklarına ihtiyacıvardır. Komünist rejimin mutlak iktidarının, komünist memurların mutlak yolsuzluklarınaihtiyacı vardır. Bu nedenle, tek parti diktasını ayakta tutabilmek için,gücü elinde bulunduran seçkinlerin yaptığı yolsuzluklar kabul edilmekte, onaylanmaktave hatta teşvik edilmektedir. Bu gerçeklerin farkına varan komünistmemurlar, yazılı olmayan fakat herkesçe kabul edilen davranış kuralları -ya dayolsuzluk kuralları- geliştirmişlerdir. Bu sayede, iktidardaki gücün her bir parçasıpazarda satışa çıkarılmıştır ve pazarın her bir köşesi de siyasi iktidarın istilası altındabulunmaktadır.Neredeyse devlet kurumlarındaki tüm memurlar enerjilerinin büyük bir kısmını,GSYİH’yi daha da arttırmaya, iktidar hakemliğine soyunmaya, üstlerinerüşvet vermeye ve kişisel ek gelirlerinin peşinden koşmaya harcıyorlar. Bunu yapıyorlar;çünkü bu onlar için doğal bir tercih, belki de tek seçenek. Herhangibir siyasi risk almadan büyük miktarlarda maddi kazanç sağlıyorlar. Sonuç olarak;eskiden kendilerini “proleter sınıfın öncüleri” olarak gören Komünist Partiseçkinleri, bir gecede zengin olan banker ya da işletme sahiplerine dönüştülerveya borsacı, patron ya da (yerli ve yabancı) banker ve işletme sahiplerinin arka-214