dogu-turkistan-sempozyumu

i tedir. Hükümetin bunlarla etkili bir şekilde başa çıkması için bir yol yoktur. Hükümetağırlıklı olarak bu protestoların bölgeden bölgeye yayılmasını engellemekamacı ile polis güçlerini takviye etmek suretiyle durumu yönetmeye çalışmaktadır.Her eyalet, şehir ve ilçenin Pekin’de bir şubesi vardır ve bu şubeler, dilekçe verenşikâyetçileri fişlemek üzere gönderilmiş polislerle doludur. Bu şubelerin ayrıcakendilerine ait gözaltı merkezleri de vardır. Son yıllarda polisin insan gücü, ekipman,bütçe ve maaşları aşırı derecede artmıştır. Uzmanların tahminine göre, bordroluçalışan 550.000 ila 600.000 Silahlı Halk Polisi ve bunlara ek olarak diğer polisgüçleri ve sivil polisler bulunmaktadır. Çin mahalli idareleri giderek mafyavaribir yapılanmaya bürünmektedir. Tetikçi ve muhbir olarak yerel gangsterleri kiralamaktadırlar.Bir süre önce resmî Xinhua Haber Ajansı’na verdiği bir röportajda,İç Moğolistan bölgesindeki Kai-Lu ilçesinin emniyet müdür yardımcısı, nüfususadece 400.000 olan bu ilçede polisin istikrarı korumasına yardımcı olmak üzere12.000 muhbirin çalıştığını ifade etmiştir. Bazı uzmanlara göre Pekin ve Şanghaygibi önde gelen şehirlerde ve Tibet ve Sincan gibi azınlık bölgelerindeki casuslarınsayısı bundan daha da fazladır. Kai-Lu ilçesindeki rakamları kullanarak orantısalbir tahmin yapacak olursak, ülke çapında en az 39 milyon muhbir bulunmaktadır.Bu rakamı 550.000-600.000 kişilik polis gücüne eklediğimizde, polis kuvvetlerininvatantaşları âdeta bir örümcek ağı gibi sarıp sarmaladığını görmekteyiz.Kontrol altında tutulan bu iki toplum hassas bir denge oluşturmaktadır. Seçkinler,vatantaşlar olmazsa hayatlarını idame ettiremezler; müreffeh hayatlarınısürdürebilmek için vatantaşların ucuz iş gücüne muhtaçtırlar. Öte yandan vatantaşlar,Çin’den kaçma imkânları yoksa eğer, bu sömürü ile birlikte yaşamanın biryolunu bulmak zorundadırlar. Aralarındaki elle tutulur tek ilişki budur ve eğerbu ilişkide bir sorun çıkarsa, hükümet bu sorunu gidermek için polisi ve mafyayıkullanır.Şunu bir kez daha vurgulamam gerekir ki, “iki Çin” argümanını Çin’deki yapısalgerçeği ortaya koymak için kullanıyorum; yani seçkinler ile genel halk arasındakiayrımı. Toplumdaki bazı bireyler için “iki Çin” arasındaki sınırlar keskin bir şekildebelli değildir ve toplumdaki herkes hangi Çin’de yaşadığına dair kesin bir fikresahip olmayabilir. Bunun yanı sıra, basit-fayda analizi yapmak da yeterli değildir.Örneğin, bazı insan hakları savunucuları ve muhalefet liderleri de “seçkin Çinli”statüsünden yararlanabilmektedirler; ancak sömürgeci ile sömürülen arasındakiduvarlara benzer şekilde, ortadaki engelleri kaldırmaya çalışarak sınırın öte yanına221