slika politike - Jovan Despotović

205je, u slobodnijem prevodu, "Beli bubrezi u krvi" prema dva rada postavljena pod ovimnaslovom. Jedan su činila crvena burad okačena o zid galerije na kojima je ispisan njihovsadržaj - sirovina od koje se pravi taj kulinarski specijalitet, a kao legenda uz rad stajao jeodštampan recept za pripremu tog jela. Drugu rad su bile zapravo tri zasebne, identične celinekoje su zauzele tri galerijska prostora i nalik su stolu po kome su proliveni pravi beli bubreziu autentičnoj životinjskoj krvi. Stolovi na kojima su oni postavljeni delovali su na taj način dadobijaju dvostruku ulogu: najpre njihova brutalna prizornost pravih životinjskih organarasutih u pravoj krvi podseća na izgled klanice u kojima se te životinje kolju i čereče ali su inalik "kuhinjskim" stolovima na kojima oni treba da se serviraju kao popularno i ukusno jelo.Ovaj opšti, brutalni vizuelni prizor, ne artificijelan već bukvalan, ’tautološki’, dopunjenužasnim zadahom koji nastaje usled raspadanja organske materije tokom vremena podsticaoje na pojačanu emotivnu i intelektualnu reakciju gledaoce koji nisu navikli da u galerijskomprostoru, gde po prirodi stvari, uobičajeno, nailaze na "estetizovane" umetničke predmete, (ipored svih avangardnih, modernističkih i postmodernističkih provokacija) izazivaju stanovituunutrašnju pobunu koja se kosila sa standardnim osećanjem kada se želi pojesti roštiljnačinjen od tih organa.A to je upravo i jedan od bitno postavljenih ciljeva ovog autora koji je u svom raduprošao ne samo fakultetsko obrazovanje (diplomirao slikarstvo na sarajevskoj Likovnojakademiji), već i kroz prethodnu fazu tokom osamdesetih godina kada je participirao na linijianalitičkog i primarnog slikarstva. Dolaskom u rodni Vršac početkom devedesetih u vremekada započinju jugoslovenski ratovi i drama raspada nekadašnje države, Grozdanić je iztemelja promenio kreativni stav koji se razgranao u nekoliko pravaca.Na sadašnjoj izložbi Grozdanić ide praktičmo istim putem i teži identičnom cilju:snažnoj provokaciji vizuelnim i plastičkim sredstvima, destabilizovanju određenih javnihstereotipa, mitova i tabua, kritikovanju aktuelnih političkih i ideoliških procesa. Ovoga putameta mu je vrhovni poglavar Srpske pravoslavne crkve, dakako ne kao ličnost koja u javnostivaži za nespornu ličnost, ali institucija na čijem je čelu već niz godina pokazuje tendencijekoje nisu primerene ni njenoj tradiciji ni njenom mestu u državi i naciji. Prizor je doistadrastičan: voštana figura Patrijarha Pavla u prirodnoj veličini leži na podu galerije jer je’pogođen’ meteorskom kišom čiju su komadi razasuti oko njega. Ova hiperrealistička,tautološka scena i za ateiste deluje uznemiravajuće, duboko dirajući najintimnija osećanja makakva da su u odnosu na crkvu i današnje predstave o njoj.