slika politike - Jovan Despotović

413Državna strategija u zaštiti spomenika kulture institucionalno se sprovodi kroz sistemeu oblastima za koje su nadležne mreže zavoda za zaštitu spomenika kulture, muzeja i arhiva,kao i biblioteka koje čuvaju staru i retku knjigu. Zavodi za zaštitu spomenika kulture nadležnisu za očuvanje nepokretnih spomenika kulture (arheološka nalazišta, arhitektonsko iindustrijsko nasleđe), a muzeji, arhivi i biblioteke za pokretna i nematerijalna kulturna dobra(umetnički i istorijski predmeti, arhivska i filmska građa, stara i retka knjiga, dokumentacija idrugo).Mogao bi se izvesti opšti zaključak da je naše kulturno nasleđe još uvek nepotpunoinventarisano i nedovoljno istraženo, a mreža institucija koje se njime bave nedovoljnomodernizovana, neracionalna, slabo opremljena, u oskudici svake vrste i u neadekvatnimprostorijama, sa kadrovima koji se više bave administracijom nego strukom, odnosno,praktičnim, terenskim i istraživačkim radom. Nedostaju konzervatorske radionice, raste brojneinventarisanog i neobrađenog materijala i zbirki, nedovoljna je zaštita arheoloških,spomeničkih, arhivskih, filmskih i muzejskih fondova nepokretnih i pokretnih kulturnihdobara, čak i onih upisanih na Listu svetske kulturne baštine, a opštinske i lokalnesamouprave nepripremljene su za ostvarivanje zakonskih obaveza u ovom domenu. Tomedoprinosi i zbunjujuća tipologija ovih ustanova (opštinske, međuopštinske, regionalne,pokrajinske, nacionalne, zavičajne, kompleksne, istorijske, opšteg tipa i slično) kojaprouzrokuje brojne sporove oko upravne nadležnosti nad njima koji su kulminirali onogtrenutka kada su, prema novom budžetskom Zakonu iz 2002. godine, njihovi osnivači postalidužni da im obezbede neophodna sredstva za rad. A zaštita kulturne baštine mora biti planska,sistematska i prioritetna u našoj kulturnoj politici, posebno u tranzicionim uslovima koji susada na delu, zato što je to fundamentalna delatnosti u oblasti kulture o čemu lokalnesamouprave ne mogu da odlučuju, već da se efikasno dogovaraju oko načina ostvarivanja tihzadataka.Iz jedne ovakve analize stanja u oblasti zaštite kulturne baštine, mogu se izvestinajurgentnija pitanja koja se odmah moraju rešavati, a strategija razvoja očuvanja kulturnebaštine zapravo je zasnovana na uočenim problemima, njihovom hitnom rešavanju, ali idrugim zadacima poput ispunjavanja sledećih uslova: bolje pozicioniranje zaštite kulturnihdobara u državnim prioritetima kao fundamentalno pitanje u oblasti kulture: iz toga ćeproisteći i bolje materijalno stanje za njihov rad i realizaciju programskih aktivnosti, kao iopšte stanje fizičke zaštite od uništavanja, krađa, požara i drugog; integrisanje zaštite