slika politike - Jovan Despotović

392XII Dobra kulturne baštine nisu, tokom istorije, nastala u jednoj, ili postojećojzajednici. Ona su istorijska baština zemlje, odnosno naroda. Stoga zemlja,odnosno narod, preuzimaju odgovornost za njihovo čuvanje, koje mora bitiostvareno prema jedinstvenim standardima. Iskustvo evropskih državapokazuje da je način da se to ostvari uvođenje jedinstvene državne službe. Taslužba, da bi bila što bliža spomenicima, ali i stanovništvu i vlastima na terenu,organizuje se, u načelu, regionalno, ili lokalno na celini državne teritorije.XIII Ustanovljavanje reprezentativnog Visokog saveta za arhitektonsku baštinu, kojitreba da osigura potpunu odgovornost i kontinuitet u rešavanju stručnihzadataka i pitanja prioriteta u ovoj izuzetno velikoj i osetljivoj oblasti.XIV Postizanje čvrste strukture zakonodavne materije, koja može lako podnetibuduću evoluciju zakona u ovoj i sličnim oblastima, odnosno sve pretstojećeizmene. Tekst, u osnovi ima šest poglavlja: 1. predmet zaštite i očuvanje, 2.postupci pravne zaštite, 3. trajno očuvanje spomenika kulture i istraživanje, 4.prava i obaveze vlasnika i korisnika, 5. organizacija delatnosti, i, 6. kaznene izavršne odredbe.Nematerijalno nasleđe danas se samo indirektno spominje iako je UNESCO oktobra2003. doneo 'Deklaraciju o zaštiti nematerijalnog nasleđa'. Naš Zakon ga nepravilno definišekao duhovno nasleđe i ne donosi nikakva određenja njegovog sadržaja, delovanja imetodologije zaštite. Ne pružaju se nikakvi elementi zakonskog regulisanja nematerijalnognasleđa: identifikacija i predlozi za označavanje nematerijalnog kulturnog dobra, utvrđivanjeprocedure obeležavanja i proglašenja nematerijalnog kulturnog dobra, određivanje procesazaštite i načina finansiranja. Jezik i stručna terminologija koja se koristi u sadašnjem Zakonuje tradicionalna, preuzeta iz starog zakonodavstva i ne odražava novu teoriju baštine i njenezaštite. Predlog Zakona ne dotiče ni važnu ulogu javnosti u očuvanju kulturne baštine istimulativnih mera koje tu javnost ohrabruju da u nju ulažu i da se brinu o njenoj zaštiti.Sada je stanje takvo da bi se mogao izvesti opšti zaključak da je naše kulturno nasleđejoš uvek nepotpuno inventarisano i nedovoljno istraženo, a mreža institucija koje se njimebave iako prevelika - nepotpuna, nedovoljno modernizovana, neracionalna, slabo opremljena,u oskudici svake vrste i u neadekvatnim radnim uslovima, sa kadrovima koji se više baveadministracijom nego strukom, odnosno, praktičnim, terenskim i istraživačkim radom.