slika politike - Jovan Despotović

479bave nepotpuna, nedovoljno modernizovana, neracionalna, slabo opremljena, u oskudicisvake vrste i u neadekvatnim radnim uslovima, sa kadrovima koji se više baveadministracijom nego strukom, odnosno, praktičnim, terenskim i istraživačkim radom.Nedostaju konzervatorske radionice, raste broj neinventarisanog i neobrađenog materijala izbirki, nedovoljna je zaštita arheoloških, spomeničkih, arhivskih, filmskih i muzejskihfondova nepokretnih i pokretnih kulturnih dobara, čak i onih upisanih u Listu svetske kulturnebaštine. Opštinske i lokalne samouprave nepripremljene su i, uglavnom, nezainteresovane zaprimenu zakonskih obaveza u ovom domenu. Tome doprinosi i zbunjujuća tipologija ovihustanova (opštinske, međuopštinske, regionalne, pokrajinske, nacionalne, zavičajne,kompleksne, istorijske, opšteg tipa i sl.) koja prouzrokuje brojne sporove oko upravnenadležnosti nad njima koji su kulninirali onog trenutka kada su, prema novom budžetskomZakonu iz 2002. godine, njihovi osnivači postali dužni da im obezbede neophodna sredstva iuslove za rad. A zaštita kulturne baštine mora biti planska, sistematska i prioritetna u našojkulturnoj politici, posebno u tranzicionim uslovima koji su sada na delu, zato što je tofundamentalna delatnost u oblasti kulture o čemu lokalne samouprave ne mogu da odlučuju,već da se efikasno dogovaraju oko načina ostvarivanja tih zadataka.Sada se ne definišu jasno institucije zaštite kao edukativni centri koji bitno utiču napodizanje svesti o značaju i važnosti očuvanja kulturne baštine, koji kreiraju kulturnu politikui identitet našeg naroda. U skladu sa ovim, nigde se ne pominje ni interdisciplinarnopovezivanje institucija zaštite sa univerzitetom, u skladu sa 'Bolonjskom konvencijom', i uskladu sa brojnim konvencijama UNESCO-a i Saveta Evrope o edukativnoj funkcijiinstitucija kulturne baštine. Ne postoji izražena svest o postojanju brojnih konvencija,deklaracija i povelja Saveta Evrope o zaštiti baštine u različitim vidovima, niti o preporukamaUNESCO-a, ICOMOS-a, ICOM-a, koje je naša država dužna da ratifikuje, a neke odužestručnih bar da poštuje.Danas nema definicije decentralizacije i potrebe umrežavanja institucuja zaštite, niti sepominje postojanje i delovanje nacionalnog centra ili instituta zaštite pokretnih inematerijalnih kulturnih dobara koji bi nosio edukativne, teorijske, praktične i istraživačkeelemente zaštite baštine. Kada je reč o muzejima, ne postoje definicije muzeja u skladu saposlednjim ICOM-ovim odrebama muzeja (Generalna skupština ICOM-a, Barcelona 2001.)po kojima je muzej neprofitna, stalna ustanova u službi društva i njegovog razvoja, otvorenaza javnost, koja pribavlja, štiti i konzervira, istražuje i objavljuje materijalne i nematerijalne