ANAR Əsərlər VI ssenarilər, tərcümələr Bu kitabın çapı Ekson ...

də onları qala, oğuz ellərinə xəbər elə, sevincini, dərdini elinlə
bölüş.
Bəkilin son naləsi koksündən çıxdı, Qaraca Çoban onun göz
qapaqlarını bağladı, hönkürüb ağladı, sızladı, fəryadı dağa-daşa
düşdü, əks-səda verdi. Qaraca Çoban: — Qazan, ay Qazan!
Haradasan, ay Qazan? Ölümüsən, dirimisən, bu işdən xəbərim
yoxmudur? — deyirdi.
***
Araba dolama yollarla qalxanda birdən təkəri çıxdı.
Araba yan böyrü üstə əyildi, təkərlər çırıldadı, dayandı.
Birdən-birə Qazan sərmərdi, gözlərini açıb oyandı, gərnəşmək
istədi, gördü əl-qolu bağlıdır, qəh-qəh çəkib güldü.
Onu müşayiət edən yaraqlı atlılardan biri:
—Nə gülürsən? — dedi.
Qazan daha da bərkdən güldü:
—Vallah, — dedi, — indicə elə xoş yuxu görürdüm ki. Görürdüm
ki, körpə uşağam, beşikdəyəm. Demə bu arabanı beşiyim sanmışam.
Sizi də yumru-matan dayəm bilmişəm.
Atlı:
—Yaxşı yatacaq yer tapmısan, — dedi, — qəribliyə gələn
yatarmı, əbləh?
Qazan:
—Bəs siz nə qadasınız? — dedi.
—Biz Qıpçaq Məliyin ləşgəriyik.
—Belə de. Demək məni yatan yerdə tutdunuz?
—Bəli.
—Oğuz igidlərinə nə qəza gəlsə yuxudan gələr. Oyanmasaydım
yeddi gün, yeddi gecə yatacaqdım. Yaxşı, bəs indi məni hara
aparırsınız?
—Sənin qaraca başını Qıpçaq Məliyə ərməğan aparırıq.
Qazan bəy nə isə fikirləşib ora-bura boylandı:
—Yaxşı, bəs mənim oğlum vardı, o necə oldu? Atlılar cavab
vermədilər, istehzayla baxışdılar.
Bayaqdan bəri xoş bir zarafatla danışan Qazan birdən qəzəbləndi:
—Namərdlər, neylədiniz mənim oğlancığımı? — dedi, — bu saat
hamınızı qıraram.
Atlılar Qazanın bağlı ol-qoluna baxdılar, onun vəziyyətilə dediyi
sözlərin uyuşmadığını lağa qoyub güldülər.
101