ANAR Əsərlər VI ssenarilər, tərcümələr Bu kitabın çapı Ekson ...

KİŞİ SƏSİ:
Ləblərin qəndinə şəkər dedilər
Cani-şirinə gör nələr dedilər.
Dedilər kim, dəhanı yoxdur onun
Bixəbərlər əcəb xəbər dedilər.
Yüzünü məndən nihan etmək dilərsən, etmə gəl
Gözlərim yaşın rəvan etmək dilərsən, etmə gəl!
Çünki eşqin məskənidir könlümün viranəsi,
Həsrətə onu məkan etmək dilərsən, etmə gəl!
Aparıcı:
—Altı əsr ərzində müəyyən sözlər qocalıb ölür, dildən çıxır. Yeni
sözlər, ifadələr doğulur. Ancaq dil qalır. Nəsiminin böyük tarixi
fədakarlığı onda idi ki, o doğma ana dilində, Azarbaycan dilində
yazırdı. Altı yüz ilin başı üstündən o bu günə, bizə hamımızın
anladığımız, başa düşdüyümüz, bizə doğma və munis olan bir dildə
müraciət edir:
Düşdü yenə dəli könül gözlərinin xəyalinə
Kim nə bilir bu könlümün fikri nədir, xəyalı nə?
Al ilə ala gözlərin aldatdı aldı könlümü
Alını gör nə al edər, kimsə irişməz alına
Sirrini ol qara bəyin yanağı şərh edər, vəli,
Can nola gər fəda ola yanağına və xalına.
Bahar mənzərələri.
Aparıcı:
—Altı yüz il qabaq yaşamış şair baharda oyanan torpağı
görəndə, qışın buz buxovlarından azad olub baş qaldıran otları,
çiçəkləri görəndə keçirdiyi hisslər sanki bugünkü insanın
duyğularıdır.
Nəsiminin "Bahariyyə" şeiri səslənir:
Bahar oldu və açıldı yüzündən pərdə gülzarın
İrişdi qönçənin dövrü, zamanı qalmadı xarın
Fərəhdən qönçənin gülgün yanağı güldü, açıldı
Ki, mənzuri yenə güldür çəməndə bulbülü-zarın,
Boyaçı bir imiş çünkim bu ənvarın, bu əzharın
Bu gün bazar edər gülşən çəməndən, laləvü güldən
Qənimət gör ki, beş gündür tamaşaçı bu bazarın.
Lalədən alışıb yanan çöllər, sıx meşələr, şaqraq şəlalələr, aydın
316