ANAR Əsərlər VI ssenarilər, tərcümələr Bu kitabın çapı Ekson ...

Kərbəlayi Cəfər üzünü yana çevirir, cibindən xeyli pul çıxarır,
sayıb bir hissəsini Xudayara uzadır.
—Ay sağ ol. Ömrün uzun olsun. Day gecdi, kəndə
qayıtmayacam, elə burda sənin karvansaranda gecələyərəm.
Kənd qaranlığa qərq olub, Yalnız bir pəncərədən zəif şam işığı
gəlir, — Məmmədhəsən əminin evindən. Pəncərənin qarşısında İzzət
dayanıb, çölə baxır və ağlayır:
—Allah sənə lənət eləsin Xudayar bəy, ömründə bir xoş gün
görməyəsən, necə ki, biz görmürük.
Karvansara. Xudayar bəy yuxudadır. Xoruldayır. Yuxuda görür
ki, gözəl Zeynəb onu qucaqlayır, öpür, oxşayır…
Həqiqətdə isə gerçək Zeynəb öz evində çırpınır. Kadrarxası səsi:
—Aman Allah — deyir — nədi mənim günahım ki, bu idbar
Xudayar oğlumu dama basıb? Onun nə günahı var, mənim nə
günahım var? Əgər Xudayarın o adamaoxşamaz sifətin görəndə
ürəyim bulanır, qusmağım gəlirsə mən necə ona arvad ola bilərəm?
Elə bu vaxt Xudayar yuxusunda yenə də Zeynəbi görür, Zeynəb
boyunbağını, barmağındakı üzükləri, bir-bir çıxarıb Xudayarın
boynuna salır, barmaqlarına keçirir. Sırğalarını da çıxarıb Xudayar
qulağına taxmaq istəyir, qulağını deşəndə Xudayar qışqırıb oyanır.
Otağın o biri tərəfində uzanmış Kərbəlayi Cəfər:
—Ditdilidi — deyir — aman vermirlər ki, gözümüzün çimirini alaq.
Əhməd yorğun-yorğun kəndə tərəf gəlir, qurdların ulamasını
eşidib qorxur, yüyürməyə başlayır. Kəndin girəcəyində atası
Məmmədhəsəni görür, ona tərəf atılır: — Dədə…
—Oğul, Əhməd — uşağı qucağına alır — a bala yanırsan ki,
qızdırman var…
Səhər çağı Məmmədhəsən əmi kənddən şəhərə tərəf addımlayır.
Qazınin otağı. Qazınin qarşısında iki kəllə qənd. Qazı qalın
kitablardan ərəbcə nə isə oxuyur. Xudayar və Kərbəlayi Cəfər
diqqətlə qulaq asırlar.
Qazı:
—Allahın köməkliyiylə siğə oxudum. Yaxşı bə sənin şahidlərin
hanı? Gərək gəlin tərəfindən də şahid olsun.
—Allah-taala ömrünü uzun eləsin, qazı ağa — deyir Xudayar və
Kərbalayi Cəfəri göstərir — bax budu şahid, özü də gəlinin oğludu.
—Nə, oğlu?
—Özüdü ki, var, Zeynəbin oğlu Vəliqulu budu.
161