t. I (PL 63)

H9 ENNODII EPISCOPI TICINENSIS 120
EPISTOLA XI.
ENNODIUS AGKELLO.
Male est animo meo, quod de facundise suae dotibus
mihi abundantia vestra nihil tribuit : et ita
eloquentiaj opibus incubat, ut partem ex eis facere,
sacrilegium computetur. Turpis est equidem universarum
rerum avaritia : eontigit tamen, si verba de-
neges, plus pudenda. Stepe etiam evenit ut frequenter
scribentes minus diligant ; nunquam tamen
accessit ut aliquid caritati reservet. qui in perpetua
taciturnitate perdurat. Potest nasci de epistolaribus
blandimantis ambiguitas : certa fides est ab eo qui
ta^dio animi mei remedia incunctanter adhibete : ut
quamvis defuerit bactenus affectioni pabula sua, in
statione esse tamen promissa caritas innotescat. Domine
mi, salutem plenissimam dicens, qumso ut
espectationi meaj quod
non negetur.
suflicit loquendi peritissimo
EPISTOLA XII.
ENNODIUS E0RMISD7E DIACONO.
Nullus remaneret imperitis locus veniae, si plura
loquerentur : sola brevitas commendat indoctos. Supra
errorem est prolixa narratio rusticantis : quando
ab ignaro extortum fuerit quod diu legatur, sibi
rancorem suum debet esactor. Quisquamne hominum
in longum vult fastidienda procedere, et nuUo
sapore condita breves terminos nonhabere? Romana
hoc, frater, et nimiura arlifici subtilitate flagitasti.
Sed nos contra fabricatos munit simplicitas nullis
colorata prsestigiis. Etenim quamvis me delenifica
epistola3 tuaj oratione produxeris, mei immemorem
nonfecisti. Scio artare paginam, cujus pretium pro-
mulgator intelligo. Noveris me tamen meis partibus
non deesse, quamvis vocet in medium et urbanus et
clericus. Sed quid produco paginam, cujus superius
angustiam pollicebar ? Ilasc mihi cum amanle con-
certatio : talis fructus est litterarum. Domine mi,
salutem uberrimam dicens, precor ut Dei nostri tri-
buente misericordia crebro salutem vestram votivis
mihi, dum meam qua;ritis, nuntietis affatibus.
EPISTOLA XIII.
ENNODIUS BOETIO.
Si liberum esset imperata differri, concederetur
adhuc mihi ornamenta silentii non perire. Nam taciturnilatis
munus est, quodnon inhumanum loqui me
posse crcdidistis. Videte quantum lingua; genium vox
pressa contulerit. Sed res est vacui pectoris peri-
clitata remedia non tenere. Agit sermonis cura, ne
promulganti celetur inscitia, quando otii labor gloriam
intercipit. Ecoe ego ille ante probationem lau-
datus subdor examini, etferias meas, ne videar 'pra3-
dicatione dignus, irrumpo. Nam dnm humilitas red-
dit obsequium, impetrata par silentium nou habe-
mus. Tu in me, emendatissime hominum, dignaris
' Archotamise] Nobili viduaj Arelatensi, Ennodii
consanguinea; : cnjus pietatem tantam esse ostendit,
ut fllio presbytero, qui religionis studio ad Lirinensem
eremumse receperat, esemploatque incitamento
A prffidicare virtutes, quem in annis puerilibus, sine
setatis prfejudicio, industria fecit antiquum ; qui per
diligentiam implesomne quodcogitur; cuiinter vitsB
exordia ludus est lectionis assiduitas, et delicieE su-
dor alienus ; in cujus manibusduplicato igne rutilat,
qua veteres face fulserunt. Nam qucd vix majoribus
circa extremitatem vitfe contigit, hoc tibi abundat in
limine. Vere dedisti pretium loquacitati mea;, dum
desiderantem colloquia primus aggrederis. Contigit
nova res garrulo, ut usque adeo produceretur, do-
nccexigercnt scripta rcsponsum. Deo gratias, qui
occultis itineribus de propinqui vos necessaria affec-
servat silentium ;non amari. Hffio sunt quaj in festione commovit. Ecce geminse causas injurise jani
tinatione perlatoris celer scripsi, geminis stimulis tenetis : nam postquam agrestis innotui, prsesumo
incitatus, vei properationis bajuli vel doloris. Ergo „ me dicere parentem. Domine mi, salutis offlcium
dicens, spero ut circa litterarum munia frequentiam
commodetis : in quo opere assiduitatem et amans
exhibet et facundus.
EPISTOLA XIV.
ENNODIUS * ARCHOIAMI/E.
lla supra claritatem generis morum luce profecis-
tis, ut quos etiam vobis non nectit propinquitas,
actuum vestrorum bona subjiciant. Quis enim non
perfectam reverentiam sit paratus impendere animaj
in Dei cultura sublimi? quia peregrinum se facit a
Redemptoris gratia, qui Deo non suscipit obsequen-
tes. Indicium enim est conversationis praecipuai,
Gliristi nostri amare cultores, proximus est emen-
G datissimis, qui diligit jam probatos, testimonium
datbonorum|sine dubitatione meritorum, si studeas
laudibus prosequi sub debita continuatione perfec-
tos, flt sanctis prosimus, qui in illis sine fuco prae-
dicat sanctitatem, quemcunque diligentia hortante
prffituleris, dispendium pudoris est, ni sequaris. Quis
salva verecundia per spinosa gradiens purgatum iter
attollat, et viam salutis aspiciens calles eligat noxiorum
? professio CECcitatis est, bona ante oculos in
exemplum locata respicere, et unde imitatione pro-
flcias non tenere. Ha3c, mi domina, de te non incer-
tis fama nuntiavit indiciis, non loquax vulgus per
ignara judicii ora jactavit ; cui mos est de humanis
actibus, dum scintiilas in rogos animat, amplificatas
fideliura Dammas estinguere. Hoc nostrorum rela-
tione propinquorum, prsecipue tamen domna et so-
rore Euprepria referente, percrebuit ; non solum vos
dignas esse prseconiis, sed instituisse celebrandum,
et venerabili filio cum prosapia" radiis facem conver-
sationis ingerere. Habet, quantum comperi, Lirinen-
sis habitator quod de sancta matre discat, etiam
quaj urbana domicilio non reliquit. Simihi credit
pietas tua, plus est in acie vioisse sseculum, quam
vitasse; resignat timorem fuga certaminis; nec spes
est ulla virtutis, quando ante congressionem declina-
tur adversarius. Conscientia roboris paucis acquies-
cet ad latebram : hoc est secretum eligere, quod ostendisse
formidinem. Hasc ego non dominum meum,
esse possit. Archotonia mendose scribitur apud Cassiodoruui
lib. iv, 12. Nam de eadem ibi sermo cst,
ut oslendemus ad epistolam 33 lib. viii.