t. I (PL 63)

123 ENNODII EPISCOPI TICINENSIS 124
menta solidentur. Ipse det successum frugibus, qui A vel blandimenta saeculi religionis districtionerespuan-
contulit ornamenta principiis; ut quod in cano flore
pncmisisti, in pomorum maturitate non subtrahas.
Est propositi nostri prima curatio, ut de incipientis
laude solliciti ad Deum vota mittamus ; quatenus
quod in bonas indolis eruditione prKsumptum est, de
superaa ope maturoscat. Ille ingenii segetem perdu-
cat ad horrea, qui altricem bominum herbam exegit
e cespite ; ipse de terreno lacto expressam in triti-
cuni formet efligiem, cujus imbre soli facies mari-
tata fecundatur. Tibi autem, erudite puer, habeo
gratias, quod quamvis dicendi splendore nituisses,
et in iJla urbe litterarum scientia astipulante laude-
ris, moi quoque desideras adjumenta prajconii. Ai;-
cessit tibi fruclus diiigentiaj mem, et si nulla tribuuu-
tur rusticantis ornamenta testimonii. Libens dicta
tua cum facundissimis prajdico, cum quibus senten-
tiam meam, ut bonorum ditescam societate, con-
jungo. Proximum est ut non dividantur meritis, qui
in qualibet judicatione consentiunt. Unus est, nec
enim procul evagatus ab arce sublimium, quiadhoc
quod illi prffinuntiant, non dispari admiratione con-
cordat. Ad epistolos tuaj tamoa dictionisque mella
me refero : cui sic est blanda de prajsenti et tenera
ojtate proefatio, ut non subtrahatur virtus et genius
de futura. ' Constitit concavalis Latiaris elocutio,
dum per alveum suum Romanae eloquentiaj unda
pra?labitur. Ad quEe se porrigat, vix comprehendit
ffistimatio, qui maximus apparescat in foribus. In
matutina luce meridiano fulgore rutilasti. Tueatur
circa te coelestis gratia munus suum, et ut frequen-
tibus amantera epistolarum colas muniis, salus nos-
tra Christus inspiret.
EPISTOLA XX.
ENNODIUS ^ MAXIMO.
Dum prelorum famuli autumni dotem complerenf,
et teneras uvarum tunicas properata calce disrum-
perent, ego ad summatem virum parentem fratrem-
que meum et oculos et verba revocavi : justum esse
conjiciens, dum vineta uberem tribuunt liquorem,
mcsobriamalloqui cum jucunda hilaritate personam,
Solve ergo Pythagoricam taciturnitatem, et mecum
peritiaj et facundiaa tuai bona partire : sit inter nos
felicium vindemiarum vice coUoquium ; currant dul- Q hominibus naturae institutione et muta responsum ;
cia musta sermonum. Ilabes qua; ' cum diacono san-
ctissimo de instilutis morum nota dicendi ubertate
communices. Nam qui ecclesiastica, ut vos, probitate
subsistunt, silentii apud illos justa vitatio est. Scri-
bite qua aurea castitas districtione teneatur, por
quem callem obscena fugiatur avaritia, quibus mo-
dis turpis fallendi declinetur obscuritas. In sumnia,
sine dissimulatione docete quaj geritis. Illud pra;cipue
scire cupidum diguanter.instruite qua sponsuj
' ConsLUit concavatis] Ita omnes libri antiqui : quid
aulem sibi velit, sequeus alvei commeuioralio declarat.
- Maximo] Viro spectabili : cujus epithalamium
scripsit Ennodius : atque his etiam epistolis ad ejus
nuptias alludens subiude jocatur. Postea consul fuit
tur. Domine, ut supra, salutationis munera praesentans,
precor ut gratanter accipias quod inter curarum
moles exigit iieri jocorura non respuenda subreptio.
EPISTOLA XXI.
ENNODIUS MAXIMO.
Ubi est fides splendentis periclitata conscientiae,
quam in annis puerilibus cana reverentia non relin-
quit, quam per aevi pra-judicium observantia hones-
tatis irradiat, quae in tempore juventutis actibus
maturescens infantiam ingressa praelabitur? Nunquid
ffiquum fuit amantis paginis tantum mandata
restitui, aut par fides est liberaa scriptionis etfamuli"?
Nunquid dignum probatis moribus censuistis provo-
B cantem ad officia religiosa non subsequi, vel nefas
putastis epistolas reddere quas vobis inter excessus
contigit non cepisse? Hcec igitur est tua disciplina?
Non talem te probitas olim manifestata disseminat.
Ego tamen loquacitate qua notus sum indurata nitor
niutare silentia. Nunquid impar est tibi lingua nata-
libus? aut non testimonium generis annuntias llore
serraonis ? nunquid ostrum loquendi deseret pecto-
ris fecunda dictatio ? Nihil nisi malitiam designat,
qui cum possit, desideranti verba non tribuit. Ecce
inler ructationes Lj-co debitas qualia Silenus alter
verba compono. Scribendum sciatis nomen vestrum
ad genii mei purpuram, et libellis propriis inseren-
dum : ut etiam si nihil tribues de responso, ego ta-
men arcem teneam, quod ad doctos viros dirigo sine
C trepidatione aliqua quod legatur. Domine mi, ac-
cipe nostrffi salutationis obsequia, reddens debita
litterarum.
Sic tibi virginitas mansuro constet in aevo :
Nec pereat quidquid vita beata dedit.
Sic tua non maculent nigrantes membra puellae ;
Nec propter jaceas Tartaream faciem.
Ut cupidura sanctis releves per scripta loquelis ;
Deque tuis fratri fontibus unda fluat.
EPISTOLA XXII.
ENNODias MAXIMO.
Fidelius a sublimitate tua vocem suscipiunt aut
interrupta montium, aut secreta silvarum. Praebent
redit ad mortales vicissitudo clamosae solitudinis
non perit quod lingUce acceperint vel lustra bene-
iicium : quare istud in roagnitudine tua laudis et
philosophiae genus est, nihil dicere, et silentii tenere
intcr declamantiura incerta cautionem ? Ilomo, quem
nec infecundum natura protulit, nec infabricatum
doctrina dereliquit. Sed, credo, me dedignaris af-
fatu ; ' opicis nolens pretiosa dare verba judicio.
Quid quod signum est divitis eloquentia viri, nec in-
ordinarius anno S23, hoc est biennio post morteni
Ennodii. Ad eum enim consulem scripta exstat epistola
Theoderici de ludorum pompa quain datiirus
erat, lib. v Variarum 42.
' Cum diacono sanctissimo] Hormisda.
* Opicis nolens] Veteres omnes obicis mendose.
;