istanbullasmak_scrd

İSTANBULLAŞMAK
anlamıyla sorgulanmadan, farklı çözüm önerileri
getirilmeden ve yıkımının yaratacağı ekonomikçevresel
zararlar hesaba katılmadan -sadece iktidar
olma yolunda- fetişist bir adım atıldı. Cezalandırılan
ve canlı olmayan bu yapı sayesinde muhalif kentliler,
büyük bir ikiyüzlülükle kente verdikleri zararı
görmezden gelerek ve sadece kazanmayı hedefleyerek
kendi iktidarlarını meşrulaştırdılar. Baudrillard
-belki de benzer bir ikiyüzlülüğü kırabilmek
adına- simge oldukları için vurulan ikiz kulelerde
ölmenin yarattığı dehşeti, “beton ve çelikten yapılan
bu lahitler” içinde yaşamanın yarattığı dehşetten
ayrı tutmaz ve esasen yıkılmaları sayesinde en güzel
küresel yapı haline geldikleri tespitinde bulunur.
Henüz yargı kararı uygulamaya konmuş olmasa
da, ikinci örnek olan Gökkafes’in yıkımı için iktidar
kaygısından uzak, yeni ve farklı çözüm önerileri
oluşturulamazsa, İstanbul adına ekonomik, kentsel
ve en önemlisi çevresel anlamda oluşacak sorunları
çözmek, hatta bu kavgada kazananın kim olduğunu
bilmek bile mümkün olmayabilir. Üstelik aynaya
baktığımızda ne gördüğümüzü bilmezken ya da
bilmek istemezken.
—Zühre Sözeri
>Park Otel, Siluet
İRANLI GÖÇMENLER
İran’dan Türkiye’ye göçün uzun bir tarihi var.
Ancak son dönemdeki İran’dan Türkiye’ye ve
Türkiye üzerinden göç akımı, birçok muhalifin
ve dini azınlıkların ülkeyi terk etmesine sebep
olan 1979’daki İslam Devrimi’yle ilgiliydi.
Diğer önemli bir etken de 1980’den 1988’e kadar süren
ve iki taraftan da birçok genç insanın ölümüyle
sonuçlanan İran-Irak savaşıydı. Resmi istatistiklerin
yokluğunda, tahminler 1979’dan sonra 300.000
ila 1,5 milyon İranlının Türkiye’ye giriş yaptığını
ve 1980’lerin sonuna kadar Türkiye’de kaldığını
öne sürüyor (Ghorashi 2002: 111; Kirişçi, 2003:
85). Bu dönemde göç eden İranlılar arasında dini
azınlık üyeleri, özellikle de Bahailer ve Yahudiler;
entellektüeller ve siyasi elit; etnik azınlık üyeleri;
Tahran hükümetinin siyasi muhalifleri; ve askerden
kaçan veya askere alınmaktan kurtulmaya
çalışan genç erkekler vardı. Bu göçmenlerin çoğu
Türkiye’yi başta bir geçiş ülkesi olarak görmüş
ve Batı’ya gitmek veya aile fertleriyle buluşmak
üzere vizeler almış olsa da, bazıları nihayetinde,
son hedeflerine varmakta karşılaştıkları zorluklar
yüzünden Türkiye’de kaldılar; bunlar arasında
bir azınlık oturma izni ve hatta vatandaşlık hakkı
kazandı (Kirişçi, 2000: 11-12; Pahlavan, 2004: 270).
SALT014-İSTANBULLAŞMAK-153