istanbullasmak_scrd

İSTANBULLAŞMAK
“simgesel sermaye” mantığının içinde bulabiliriz.
Stadyum artık kentin toplumsal yapısının bir maketinden
çok ayrı bir içerik taşımaya başlamıştır.
Modernist toplumun hiyerarşik yapısı, kendisini
tribünlerde rahatça temsil edebilme yetisini
elinden kaçırmıştır. Gerek lüks locaların, gerekse
onun çevresindeki alanın sahipleri, modernizm
sonrası sermaye paylaşımının “geçici” üyeleridir.
Tribünlerin bu alanları genellikle yıllık ve büyük
“peşin para”lar karşılığı kiralanmakta, müşterileri
de sermayenin dalgalanmasına koşut biçimde
sürekli değişim gösterebilmektedirler. Dahası,
bu alanların bir “ticari girişim” riski olarak boş
kalma tehlikesi bile bulunmaktadır. Ayrıca tribünlerdeki
statü simgesi haline gelmiş bölümlerin,
şimdi stadyumlarda çok geniş bir yer tuttuğunu
da unutmamalıyız.
Dolayısıyla, yukarıda yazılanlar bağlamında
Türkiye’de inşa edilmiş olan tek stadyum, Fenerbahçe
Şükrü Saracoğlu Stadyumu’dur. Orası,
hem güvenlik sistemlerinin, hem konfor sağlayıcı
sistemlerin, hem de futbolun bugün gereksinim
duyduğu para akış sistemlerinin “akıllı bina”sıdır.
Ama burada çok ilginç bir durum vardır: Maçtan
sonra sahanın içinden yapılan TV yayınlarında
futbolcular o tribünleri işaret edip yine aynı şeyi
söylemektedirler: “Şu muhteşem taraftarımıza
teşekkür ediyoruz.” Futbolcunun kastettiği “biz”,
hangi “biz”dir acaba 20. yüzyılın başında yaşanan
geleneksel mahalle, cemaat ya da ulus dayanışmasının,
eski Fenerbahçe futbol çayırlarındaki
“biz” mi, yoksa güncel ekonomik sistemin “biz”i
mi Burası belli değildir.
Ölü Doğmuş Bir Stadyum, Atatürk Olimpiyat
Stadyumu: Bu stadyum, İstanbul kentinin bir
olimpiyat organize etme isteğinin gereği olarak,
1999-2002 yılları arasında yapıldı. Kentin merkezlerine
son derece uzak, ay yüzeyini andıran geniş
bir boşluğun tam ortasında, 80 bin seyirci kapasitesiyle
yer alıyor. Modern teknolojiyle donatılmış
bu stadyum, bir yandan İstanbul’un olimpiyat düşünün
gerçekleşmesini beklerken, diğer yandan
da arasıra Türkiye Süper Ligi’nin kimi orta sıra
takımlarının maçlarına ev sahipliği yapıyor. Çok
gösterişli bir stadyum olmakla birlikte, planlaması
genel olarak modernist kamusal prensiplere
yakındır. Açıldığı günden bu yana yalnızca iki
ya da üç önemli maçın oynandığı stadyumun en
parlak günü, Avrupa Şampiyonlar Ligi Finali’ndeki
Milano–Liverpool maçında yaşandı; ama aynı
zamanda o gün bir “ulaşım rezaleti” de yaşandı.
Stadyumdaki tüm İtalyan ve İngiliz taraftarlar ile
SALT014-İSTANBULLAŞMAK-347