istanbullasmak_scrd

İSTANBULLAŞMAK
Mavnanın görüntüsü belleğimden giderek
silinmeye yüz tutsa da sesi kulağımda.
Öylesine iyi hatırlıyorum ki mavnaların gecenin
ıssızlığındaki “tok” sesini.
Gençliğimde önce Büyükada’da, ardından
Kınalıada’da (bak. Ada) yaşadığım yıllardan hafızama
kaydettiğim üç belirgin ses var: Martı sesi,
denizdeki küçük taşların sahile doğru yuvarlanırken
çıkardıkları ses ve mavnaların sesi.
Martıların çığlıklarını günün her saatinde
duymak mümkündü.
Ama diğer ikisi, yani suda yuvarlanan çakıl
taşlarıyla mavnaların sesleri daha çok geceleri ve
gün ağarırken duyulan seslerdi.
Kimi geceler uykumdan uyandığımda,
“mavna”nın gecenin sessizliğini bölen tok ve “kesik,
kesik” sesinin nereden geldiğini tam olarak
kestiremezdim.
Kaldığım adanın uzağında ya da çok yakınında
olabilirdi.
Sabah iskeleye yanaşmış bir mavna gördüğümde
anlardım ancak gece duyduğum sesin ona
ait olduğunu.
Gece yolculuğunda ne taşırdı mavnalar
Genellikle her şeyi.
İnşaat malzemesinden karpuza, fırının yolunu
tutan un çuvallarından domates sandıklarına
kadar her şeyi.
Un çuvallarıyla ilgili çocukluğumdan hatırladığım
bir sahne var.
Mavna iskeleye yanaşmış, içindeki çuvallar
yüzlerine, vücutlarına bulaşan un nedeniyle bembeyaz
olmuş adamlar tarafından indiriliyor.
Genellikle bu “beyaz adamlar” boş bir çuvalın
sivri ucunu başlarına kukuleta gibi geçirirlerdi.
Nedenini bugüne kadar çözebilmiş değilim.
Belki başlarını güneşten korumak için, belki
de gözlerine un kaçmasın diye.
SALT014-İSTANBULLAŞMAK-228