istanbullasmak_scrd

İSTANBULLAŞMAK
ile himayeciler, bireylerle organizasyonlar bazen
karşı karşıya gelir, bazen aynı safa düşerler. Pek
çok İstanbullunun zihninde canlıdır belediye
ekiplerinin zehirli et uygulamasından sonra yoğurtlarla
sokağa çıkılması ve köpeklere ilkyardım
müdahaleleri... Belediyenin şikayet üzerine barınağa
götürdüğü köpeği alıp sokağına geri getiren
mahalleli hikayeleri de az değildir. Hayvanlar da
bu kutuplar arasında şanslarının şekillendireceği,
doğacakları, beslenecekleri, sakatlanacakları,
sevdalanacakları, doğuracakları ve ölecekleri hayatlarını
yaşarlar.
Hem işkencecilerin hem de himayecilerin
bireysel ve organize olanlarından bahsedilebilir.
Bireysel davrananların motivasyonu kültür ya
da kişilik özelliklerinden beslenirken, organize
olanlar fikirlerden beslenirler, her iki kutbun ortak
paydası ise ilerlemeci zihniyet gibidir. Organizasyonlardan
yok edici olanları Tanzimat’tan
beri faaliyettedirler. Himayeci olanlar ise daha
yenidir. Hayvan haklarını savunan kuruluşlar
hiç kuşkusuz pek çok yaraya merhem oluyor ve
acıyı dindirip eziyetlerin önüne geçiyor; fakat
bir yandan da sokak hayvanlarını yok etmeye
çalışanlarla yan yana duruyorlar. Her ikisi de çoğunlukla
hayvanları ya kent mekanından izole
etmeye ya da kent içindeki varlıklarını regüle
etmeye çalışıyor. Biri itlafları araç olarak kullanırken
diğeri hayvan barınaklarını, sahiplendirme
ya da kısırlaştırma kampanyalarını kullanıyor.
İstanbul’un modernleştirilmesi arzusunun gerilimleri
sadece sokak hayvanlarının regüle edilmesi
mücadelesi üzerinden bile okunabilir sanki.
İstanbul’u modernize ederken bundan boş bir
“yok-yer”leştirme, sterilizasyon, beşeri ve uygar
kente dair bir imgeye uyarlama çabası anlaşıldığı
oranda sokak köpeklerinin ve kedilerinin başı
dertte olacak gibi.
“Düz”eltmeye çalışanların karşısına hep
“kat”lamaya ve “buruş”turmaya çalışan öğeler
çıkar. Sokak hayvanları da o kırışıkların içindeki
nişlerde hayat buluyor işte. Bu hayatları barındıran
kat yerleri bazen hoşgörü, bazen aldırmazlık,
bazen de işlevle (faresavar-kedi/bekçi-köpek)
açıklanır. İşte bu noktada iki kutbun, hayvanları
koruyan ve yok etmeye çalışanlar arasında değil,
kentte hayvanın varlığını bir problem olarak algılayanla
diğer başka bir grup arasında oluştuğu
ortaya çıkıyor. Hoşgörü-aldırmazlık ve işlevsellik
ekseninde bir araya getirilebilecek bir grup. Acaba
insan için olduğu kadar hayvan için de var olan
bir kent hayal edilebilir mi Kamusal mekanda
SALT014-İSTANBULLAŞMAK-322