istanbullasmak_scrd

İSTANBULLAŞMAK
lukları büyük bir iştahla kapatılmakta, mekansal
süreklilik için bütün güçler seferber edilmektedir.
44. Harbiye’de Altından Çıkacak Pırıltılı
Yüzeyi Önceleyen İskele
“Binasının fikri neyse, iskelesinin zikri de
odur.”
45. İstiklal Caddesi’nde
Odakule’nin karşısındaki pasajın üzerinde giyinik
halde bekleyen binadan son bir fısıltı yayılır
ve ses aniden kesilir: “Çoklukların enerjisine karşı,
tekilin dondurucu ve susturucu tahakkümünü
yay. İnşaat piyasasının şenlikli faaliyetlerinin hız
kesmesine izin verme.”
46. Aia Triada’ya Bakmadan Hemen Önce
Bina yüzünün su yüzeyiyle yarışan pürüzsüzlüğü,
organsız yapının da derisi. Binanın peçelenmesi,
ona bir konuşma fırsatının tanındığı seyrek
anlardan biridir. Kodlu, görselleşmiş, algının aynılaştırıcılığına
teslim olmuş herhangi bir binadan
başka olarak bu kez, yüzünü tüm organlarını yitirmiş
halde, bina öncesine dönmüş halde, organize ve
işlevsel haline kavuşmadan hemen önce, gerçek bir
konuşma anında yakalanır yapı. Kentin yapısal hakikati,
onun kurulmuşluğudur. İcat edilmişliğidir.
Tarihselliğidir. Kentin kadim geçmişi, özsel varlığı,
değişmeden kalabilmiş tek bir zerresi yoktur.
47. Akaretler Yokuşu’nda
Tüllenmiş/erotikleştirilmiş, basamaklanan
yapıların, sermayedarın balyoz ve vinçlerini gizemli
bir olayı bekler gibi bekleyişi. Osmanlı modernleşmesinin
sembolü olan Akaretler Yokuşu,
yıllar süren bekleyişin ardından duyulan bildik
seslerle, üniversite öğrencilerinin berbat koşullarda
aşırı kiralarla oturdukları Beşiktaş’ı, orta
sınıfın Teşvikiye’sine, Maçka Parkı’nın sükunetini
sahilin curcunasına katmaya, daha bitmeden, en
görkemli biçimde başladı bile.
48. Osmanbey’de Tül
Tüllenmedikçe görünmez olmayı başaran uç
geometriye sahip bir yüz. Ardı ardına kaçak katlar
çıkılan binalardan ne ilki, ne de sonuncusu. Halaskargazi
Caddesi’yle Nişantaşı’na çıkan Rumeli
Caddesi arasındaki köşe, Osmanbey civarı, kanlı 19
Ocak 2007 ile, gazeteci Hrant Dink’in katledilişiyle
SALT014-İSTANBULLAŞMAK-174