Slavoljub Gacović POREKLO I POSTOJBINA RUMUNA (VLAHA)

Od povlašenih Srba do vlaškog jezika 53
jezicima”, zbog ţega su neolatinski etnosi nazivani Galli, Itali, Rhaeti,
Hispani i Norici. To su nazivi onih ţija imena nastaju od naziva
germanskih klanova koji su upravljali ovim teritorijama (Franci,
Longobardi) ili od etnonima narodnog postanja koji su Germani
koristili za sve romanske narode (Walchen, Welschen).
Ova sklonost je pothranjena rimskom tradicijom i potiţe još od
poţetka vizantijske istorijske literature u kojoj su govornici latinskog
jezika iz Italije nazvani Itali, a iz Galije Galli (Galatai) i Kelti. 123
Valja istaši da latinski i vizantijski autori ţesto imaju potrebu
ustanoviti razgraniţenje na nivou teritorijalne i etniţke ravni. Na isti
naţin i jedni i drugi autori imaju jasnu predstavu o posebnim etnosima
koji se takoŤe jasno razlikuju od germanskih ili turanskih etnosa koji
su zaseli na teritorije nekadašnjih provincija Rimske imperije. Dakle,
vizantijski izvori na jedan naţin prave razliku npr. izmeŤu Itala i Gota
ili Langobarda, a na drugi naţin izmeŤu Gala i Franaka. MeŤu
mnogim primerima sa Balkana koji se nalaze u vizantijskim izvorima
analizirašu etnonim Moesi, koji je predmet mnogih rasprava, i
etnonime Daĉani i Besi.
Sermisiani, Moesi, Dačani, Besi, Geti. Po mišljenju Mirjane
Mirkoviš, koja se oslanja na istraţivanja Dušaniša 124 i Moţija 125 , kao i
na osnovu sopstvene analize antiţkih izvora i epigrafske graŤe, u
oblasti Sirmijuma bila je smeštena peregrinska zajednica civitas
Sirmiensi još u I veku nove ere, koja je tokom sledeših vekova bila
romanizovana. 126 Zatim se u osamdesetim godinama VII veka to
romanizovano stanovništvo pominje u delu Miracula Sancti Demetri
pod imenom Sermisiani, a ne pod imenom Romani, koje Porfirogenit
u svom delu De administrando imperio pominje u gradovima
Dalmacije sredinom X veka. Zbog poodmaklog procesa varvarizacije
romansko stanovništvo Srema krajem VII veka ne naziva se
123 Etnonimi koji se odnose na latinsko stanovništvo na zapadu koji se pojavljuju
kod svih vizantijskih autora od Prokopija iz Cezareje do istoriţara XV veka
(Halkokondila, Kritobula s Imbrosa).
124 S. Dušaniš, Novi i revidirani rimski natpisi iz istoĉnog Srema, Ţiva antika
XVII, Skopje, 1967, 198, 199.
125 A. Mócsy, Pannonia und Upper Moesia, London, 1974, 5370.
126 M. Mirkoviš, Sirmium – Its History from the I Century A. D. to 582 A. D.,
Sirmium I, Beograd, 1971, 10