ილიადა

მეორე ათასწლეულის ბოლოს ჩრდილოეთიდან ბალკანეთის ნახევარკუნძულზე და ეგეოსის ზღვის
აუზში დაკავშირებული იყო ავტოხთონური, ე.წ. წინაბერძნული, მაღალი კულტურის მქონე
მოსახლეობის აღრევასთან უფრო ძლიერ, მაგრამ ნაკლებად განვითარებულ ბერძნულ ტომებთან.
მოხდა ადგილობრივი მოსახლეობის სრული ასიმილაცია და ეგოსის ზღვის აუზში შექმნილი
ცივილიზაციის ათვისება და შემდგომი განვითარება ბერძნული ტომების მიერ. ამ მოსაზრებას
ადასტურებს ანტიკური ისტორიოგრაფიის ტრადიცია, მითოლოგიური მასალა და თანამედროვე
არქეოლოგიის, ეპიგრაფიკისა და ისტორიის მიღწევები. ვინ იყვნენ ავტოხთონები ამ საკითხზე
დღემდე მეცნიერებას არა აქვს გარკვეული პასუხი, რადიკალურ მოსაზრებებთან ერთდ გვხვდება
კომპრომისული თეორიები. მეცნიერთა ნაწილს მიაჩნდა, რომ თანამედროვე საბერძნეთის
ტერიტორია, ეგეოსის ზღვის აუზი და ხმელთაშუაზღვეთი იმთავითვე ინდოევროპული ტომებით იყო
დასახლებული, მათ შორის ბერძენთა მონათესავე ტომებითაც და რაიმე მნიშვნელოვან
არაინდოევროპულ ელმენეტს ამ მიდამოებში ადგილი არ ჰქონია. არსებობდა პოლარულად
საწინააღმდეგო თვალსაზრისიც. მაგრამ დღს მეცნიერებას იმდენი მასალა დაუგროვდა, რომ
ხმელთაშუაზღვეთის ტომობრივი და რასობრივი სიჭრელე იმ უხსოვარი დროისათვის არავითარ ეჭვს
არ იწვევს. იგრძნობა არაინდოევროპული სუბსტრატი თვით ძველ ბერძნულ ენაში და მკვლევარები
ხშირად ცდილობენ ამ მოვლენის ახსნას იბერიულ-კავკასიურ ენათა საშუალებით.
ზოგჯერ მსგავსება საოცარია. ავიღოთ ხმელთაშუაზღვეთის ავტოხთონების ეტრუსკების
რიცხვითი სახელები. ცნობილია 6 რიცხვითი სახელი, რომელთა დაწერილობა აღმოაჩინეს სათამაშო
ქვაზე - კამათელზე, წახნაგებზე წერტილების ნაცვლად იყო სიტყვები. ცხადია, რომ ეს სიტყვები
აღნიშნავდნენ ციფრებს ერთიდან ექვსამდე. მაგრამ რომელი - რომელს იქნებ გავშიფროთ ”ცალ”, ”კი”,
”სა” (ან ”შა”), ”თუ”, ”ჰუთ”, ”მახ”. ხომ ადვილად გვესმის ქართული ”ცალ-ი” (ერთი), ”სამი”, ”ხუთი. . .
შეიძლება დაიძებნოს სხვა სიტყვებისთვისაც პარალელები, მაგალითად, 2 ციფრის აღმნიშვნელი ”კი” -
სთვის: ხუნძური, ანწუხური, ჭარული ”კიგო”, თაბასარანული ”კხა” და მრავალი სხვა. 6 ციფრის
აღსანიშნავად ეტრუსკელი ”მახ”-ის შესაბამისად ჩაჩნური და ქისტური ”ჲალხ”, აკუშური ”ჲახ-ალ” და
ა. შ. ისიც უნდა ითქვას, რომ ქართული ”ცალ”, ”სამ” და ”ხუთ” სრულ დასაყრდენს პოულობს სხვა
იბერიულ-კავკასიურ ენებში. მაშ რაღა დარჩა სადავო საკითხი ასე იოლად არ წყდება. ბულარელი
მეცნიერი ვ. გეორგიევი, მაგალითად, ინდოევროპული ენათმეცნიერების პოზიციიდან სულ
სხვაგვარად ალაგებს ამ რიცხვთა სახელებს. თითქოს ფანტასტიკური და ტენდენციური ჩანს მისი
პარალელები, (ეტრუსკული ”ჰუთ” და სომხური ”ერეკ”, ეტრუსკული ”ცალ” და ბერძნული ”ჰექს” და
სხვ. ), მაგრამ ეს არაფერს ჰმატებს ამ რიცხვით სახელთა იბერიულ-კავკასიურობის დამტკიცების
სურვილს. საჭიროა მრავალი ცოცხალი და მკვდარი ენის ისტორიულ-შედარებითი ანალიზი, რაც
მომავლის საქმეა.
გარდა ამისა, გამოთქმულია მრავალი ვარაუდი, რასაც ანტიკური ტრადიციაც უჭერს მხარს,
წინაბერძნული და იბერიულ-კავკასიური ტომების, მათი კულტურების ნათესაობის შესახებ.
შეგვიძლია გავიხსენოთ მითი არგონავტების შესახებ, ამირან-პრომეთეს მითის იგივეობა და სხვა. ამ
საკითხებზე ჩვენ მსჯელობა არ გვექნება, მაგრამ საჭიროდ მიგვაჩნია მკითხველს გავაცნოთ
მოსაზრებანი იმის შესახებ, თუ რა ცნობებს გვაწვდის ”ილიადა” წინაბერძნული, სახელდობრ,
პელაზგური მოსახლეობის შესახებ. ხოლო ვინ იყვნენ პელაზგები, ეს მომავალი კვლევის საქმეა. აქ
მხოლოდ დავიმოწმებთ ისტორიის მამის ჰეროდოტეს (V ს. ძვ. წ. ა.) სიტყვებს: ”თუ რა ენას
ლაპარაკობდნენ პელაზგები, დანამდვილებით არ შეგვიძლია ვთქვათ. თუ შეიძლება ვიმსჯელოთ იმ
პელაზგების მიხედვით, რომლებიც ახლაც ცხოვრობენ ტირსენების ქალაქ კრესტონში და რომლებიც
ოდესღაც იმათი მეზობლები იყვნენ, ვისაც ჩვენ დღეს დორიელებს ვუწოდებთ, და მაშინ
ცხოვრობდნენ იმ ქვეყანაში, რომელსაც ამჟამად თესალიოტი ჰქვია; თუ შეიძლება ვიმსჯელოთ
აგრეთვე იმ პელაზგების მიხედვით, რომელნიც ჰელესპონტში დასახლდნენ პლაკიასა და სკილაკეში
და რომელნიც ათენელებს შეუერთდნენ (და რაც პელაზგური ქალაქები იყო, ყველამ შეიცვალა
სახელი), - თუ შეიძლება ამის მიხედვით ვიმსჯელოთ, პელაზგები ბარბაროსულ ენას ლაპარაკობდნენ
(ჰეროდიტე, I, 57).8
________
8
შდრ. ს. ყაუხჩიშვილი, ბერძნული ლიტერატურის ისტორია, I, თბ., 1950, გვ. 6.
აქედან ჩანს, რომ ჰეროდოტეს დრომდეც, ძვ. წ. ა. V საუკუნემდე საბერძნეთში ცხოვრობდა
16