ილიადა

ფიქსაცია. ამას მომავალში დიდი მნიშვნელობა აქვს. პირდაპირ საერთო მტერთან ბრძოლის დაწყება
ჯერ კიდევ არ ნიშნავს შერიგებას. შუღლის მიზეზი მოუხსნელი რჩება. აქილევსს შერიგება არ
აინტერესებს. ბერძნები კი ბრძოლაზე უარს ამბობენ, სანამ შერიგების რიტუალი არ შესრულდება.
ბოლოს აქილევსი რწმუნდება, რომ სხვა გამოსავალი არ არის და ბედს ურიგდება. აგამენონი ფიცს
დებს. აქილევსი კი მიმართავს ზევსს: აგამენონს ჩემს უნებურად არ წაუგვრია ბრისეისი, ეს შენ
ჩამოაგდე ჩვენს შორის განხეთქილება, ალბათ, გსურდა აქაველებისთვის უბედურება მოგეტანაო (XIX,
270 და შმდგ.). ჩვენ კი ვიცით, რომ ზევსი სინამდვილეში არაფერ შუაშია. ”ილიადაში” არ ჩანს, რომ
აგამენონსა და აქილევსს შორის უთანხმოება ზევსს ჩამოეგდოს. ეს ერთგვარი წინააღმდეგობა იმით
არის გამოწვეული, რომ აქილევსი კიდევ ერთხელ იქცევა დიპლომატიურად: სურს დაფაროს რისხვის
ნამდვილი მიზეზი, მისი სიმძიმე და დანაშაული ზევსს გადააბრალოს. ეს მიუღებელი ხერხია
ჰომეროსის გმირებისათვის.
”ოდისეაში” ერთგან ჰომეროსი თვით ზევს ათქმევინებს: ”ვაგლახ! როგორ გვამტყუნებენ კაცნი,
თითქოს ჩვენ ვიყოთ ყოველგვარი ბოროტების სათავე! ნამდვილად ხომ თავიანთი უმეცრების გამო
ატყდებათ თავს ხვედრით არმიგებული უბედურება”. 12 სამართლიანობა მოითხოვს აღინიშნოს, რომ
”ილიადაში” აქილევსსა და აგამენონს შორის დავა თითქოს ზევსის ნებითაა ამტყდარი: ”ზევსის ნება
აღსრულდა მაშინ. . .” (I, 5).
_________
12
ჰომეროსი, ოდისეა, თარგმ. ზ. კიკნაძისა და თ. ჩხენკელისა, თბ. 1975, გვ. 12, შდრ. დედანი -1,32 და
შემდეგ.
მაგრამ პოემაში არსად არ არის ეს ლიტონი განცხადება მოტივირებული. თუ ზევსს ტროელებისთვის
მდგომარეობის შემსუბუქება უნდოდა ამით, რატომ VIII ქებამდე აღარ დეხმარა მათ, მით უმეტეს, რომ
თეტისისთვის პირობა I ქებაშივე ჰქონდა მიცემული
ჰომეროსს შესანიშნავად აქვს აღწერილი აქილევსის ბრძოლის სცენები. განსაკუთრებით
შთამბეჭდავია ბრძოლა მდინარე სკამანდროსის პირას. იმდენად ძლიერია აქილევსის გულში
შურისძიების გრძნობა, რომ ზევსს ეშინია ტროა აქილევსმა არ დალეწოსო და ღმერთებს აგზავნის
ბრძოლის ველზე (XX, 30). აქილევსს შემოეყარა პრიამოსის ძე ლიკაონი, რომელიც ოდესღაც ტყვედ
ჰყოლია. ლიკაონი მუხლებში ჩაუვარდება აქილევსს და შებრძოლებას სთხოვს - ნუ მომკლავ,
მეთორმეტე დღეა მშობლიურ ტროაში ჩამოვედიო. მაგრამ შეუბრალებელია შურისმაძიებელი
აქილევსი: სანამ პატროკლე ცოცხალი იყო, მას ზოგჯერ სიამოვნებდა ტროელების შებრალება, ახლა კი
ნურავინ მოელის შეწყალებას! (XXI, 100-105). ფეხმარდი აქილევსი იმ დღეს ტროას აიღებდა, მაგრამ
ღმერთმა აპოლონმა შეაცდინა გმირი და ქალაქი გადარჩა. საერთოდ კი აქილევსი დიდბუნოვანი ჩანს.
ამას ამტკიცებს XXIV ქება. შერიგების შემდეგ აქილევსი ეკითხება პრიამოსს - რამდენ ხანს განაგრძობ
ჰექტორის გლოვას, ამ ხნის განმავლობაში მე ბრძოლისაგან თავს შევიკავებო. იგი პირდება მოხუცს,
რომ 12 დღე მონაწილეობას არ მიიღებს ბრძოლაში. აქილევსმა უკვე შური იძია, მოუკლა პატროკლეს
მკვლელი და აღარ მიაჩნია აუცილებლად ტროელების განადგურება. საყურადღებოა ის ფაქტი, რომ,
როგორც ჩანს, აგამენონი ბერძენთა მხედართმთავარი, ისე არ მოიქცეოდა, როგორც მოიქცა
მირმიდონელი აქილევსი. ჰერმესი აფრთხილებს აქილევსის კარავში მყოფ პრიამოსს: აგამენონმა არ
შეგნიშნოს, თორემ დაგატყვევებს და ტროელებისგან საზღაურს მოითხოვს შენი
განთავისუფლებისათვისო (XXIV, 697-698).
XXIII ქებაში ნათლად იგრძნობა, რომ პატროკლეს უშუალო ჭირისუფლები მირმინდონელები
არიან, ისინი მტკივნეულად განიცდიან გმირის დაღუპვას, ბერძნები კი სამძიმრისთვის მოდიან
მათთან.
ამავე ქებაში არის აღწერილი პატროკლეს ხსოვნისადმი მიძღვნილი სპორტული შეჯიბრებანი.
პელაზგი ადმეტოსის ვაჯს ევმელოსს დოღში ხიფათი შეემთხვევა და ფინიშზე ეტლით ბოლოს მივა.
აქილევსს სურს მას მეორე ჯილდო მისცეს. მაგრამ აღშფოთდება ნესტორის ვაჟი ანტილოქოსი. თუ
გინდა, რომ მან საჩუქარი მიიღოს, შენ თვითონ მიეცი საკუთარი ნადავლიდანო (XXIII, 645 და შმდ. ),
თუმცა, გამარჯვებულთათვის გათვალისწინებული ყველა ჯილდო თვით აქილევსის საგანძურიდან
გაიცემოდა. მეგობრობის დამადასტურებელი მრავალი ფაქტის გვერდით, რომელთაც ვხდებით ცალკე
აქაველთა და ცალკე მირმიდონელ მებრძოლთა შორის, ეს კიდევ ერთი ფაქტია, სხვადასხვა ტომის
წარმომადგენელთა უთანხმოების მაჩვენებელი.
28