ილიადა

სადავეები აიხლართა, როს კიდურბმული
რაში დაეცა. ხერხს მიაგნო ავტომედონტმა:
მყის ქარქაშიდან იძრო ხმალი გრძელპირიანი,
უმალ გადაჭრა კიდურბმული ცხენის საბელი
475 მაშინ გასწორდნენ ეტშლი მარდი ბედაურები.
კვლავ იწყეს სამკვდრო-სასიცოცხლო დავა გმირებმა.
მტერს სარპედონმა ააცდინა შუბი ელვარე.
მარცხენა მხართან გაუფრინა პატროკლეს შუბმა,
არ შეხებია. ახლა თვითონ სტყორცნა ოროლი
480 და ფუჭად როდი გაჰფრენია ხელიდან შუბი:
მკერდში მოარტყა გმირ სარპედონს, გულისფიცარზე.
დაეცა გმირი, ვით ეცემა მუხა ან ვერხვი
ან დიდი ფიჭვი, შეშისმჭრელნი მთაში რომ ჭრიან
ბასრი ცულებით, უზარმაზარ მორს სახომალდეს.
485 ასე ეტლის წინ ეგდო, კბილებს სიმწრით ღრჭიალი
გაუდიოდა, ხელით მიწას ფხოჭნიდა მოყმე.
ვით ლომი, ჯოგს რომ თავს დაესხმის მოულოდნელად,
ფეხმრუდე ხართა შორის ზვიად კუროს ძირს დასცემს
და ღმუის ღოჯებჩაშობილი კურო მოწყლული,
490 ისე პატროკლეს მიერ გვემულ ლიკიელთ მეფეს
გმინვა აღმოხდა და შესჩივლა სვიან მეგობარს:
”გლავკოს, ძვირფასო, კაცთა შორის უმამაცესო,
ახლა შენ გმართებს შუბშემართულს უშიშრად ბრძოლა,
დაუნდობელი შერკინება, თუ ხარ ვაჟაცი!
495 იჩქარე, მამაც ლიკიელთა თემისთავებთნა,
ყველა აღაგზნე საბრძოლველად სარპედონისთვის.
ჩემი გულისთვის შეებრზოლე რვალით არგიველთ,
თორემ სირცხვილი არ აგცდება ჩემგან - წინაშე
შთამომავალთა შორეულთა, თუ აქაველნი
500 გემებთან ძლეულს ამაცლიან მკერდიდან ბექთარს!
მედგრად დაჰკარი და საომრად ჯარი აღძარი!”
ასე მომჩივანს მყის დაუხშო სიკვდილის ხელმა
თვალი და ნესტო, მკერდზე ფეხით შეადგა მტერი,
შუბი მოსწია, თან ამოჰყვა გულისფიცარი.
505 სულიც და შუბიც ამოართვა გმირს ერთდროულად.
მის მოჭიხვინე ცხენებს მისწვდნენ მირმიდონელნი,
ხელში ჩაიგდეს, მეფის ოხრად შთენილი ეტლი.
მეგობრის გმინვა შეესმა და შეკრთა გლავკოსი,
გული მოუკვდა, დახმარება რომ არ შეეძლო.
510 მარცხენა კუნთზე მიიჭირა ხელი, იარა
გმირი ტევკროსის ნაისრალი ისევ სტანჯავდა,
გალავნის მხრიდან, მეგობართა შემწედ მოსულის
დარდით შესძახა შორსმოისარ აპოლონს მოყმემ:
”გესმას, უფალო, ნაყოფიერ ლიკიის მხარეს,
273