ილიადა

ველზე იხილა პრიამოსის ძე ღვთაებრივი,
240 წამომჯდარიყო, მოსულიყო გონზე ჰექტორი,
მეგობრებს სცნობდა, სულიც აღარ ეხუთებოდა
ეგიოხ ზევსის ნებით ვაჟკაცს მიეცა ძალა.
ახლოს მივიდა და მიმართა შორსმოისარმა:
”პრიამოსის ძევ, ჰექტორ! ლაშქარს განშორებული
245 დაღონებული აქ რად ზიხარ, რა დარდი გსერავს”
მძიმედ სუნთქავდა და მიუგო გმირმა ჰექტორმა:
”ვინ ხარ, კეთილო ღმერთო, სიტყვით რომ მომეგებენ
არა გსმენია, აქაველთა ხომალდების წინ
ლაშქარს რომ ვსპობდი, აიანტმა მკერდს შემალეწა
250 ლოდი ვეება, სიმამაცე დააცხრო ჩემი
მეგონა უკვე ვიხილავდი ჰადესის მღვიმეს,
რაკიღა გული სანუკვარი მიბნედილიყო”.
შორსმოისარმა აპოლონმა მიუგო მოყმეს:
”მხნედ იყავ, ძლიერ ქომაგს მხედავ, კრონიდის მიერ
255 შენდა მფარველად მოვლინებულს იდას თხემიდან.
ფოიბოსი ვარ, აპოლონი ოქროსხმლიანი,
შენ და შენს ქალაქს რომ გიცავდით წინათაც მედგრად.
მიჰყევ სპას, მხედრებს მოუწოდე მრავალრიცხოვანთ,
ამოფუღრული გემებისკენ მიმართონ რაშნი.
260 წინ წარვუძღვები და თვითონვე გზას გავუკვალავ
ცხენებს, სილტოლვად სპას მივაქცევს აქაველების!”
ეს თქვა ა სპათა ბელადს ძალა შთაბერა ღმერთმა.
ცხენი რომ გაწყვეტს ხოლმე საბელს, თავლაში მდგარი,
გამოფრინდება და ფლოქვებით აჰყრის კოლბოხებს,
265 მიჭენავს, ცურვას მიჩვეული შმაგ მდინარეში,
თავი ამაყად აღუმართავს და ძლიერ ქედზე
ფაფარს აიფრენს, თვით ამაყობს თავისი მშვენებით.
მიაქროლებენ ფაშატებთან მარდი ფეხები.
მას ჰგავდა ჰექტორ, გამოიჭრა გმირი, რომ ესმა
270 ხმა ღვთაებისა, აღაგზნებდა ბრძოლად მხედრობას.
როცა მისდევენ ველურ ქუციკს, ქორბუდა ირემს
ჯიუტი, ფიცხი მწევრები და მონადირენი,
ციცაბო კბოდე, დაბურული ჭალა იფარავს
ნადირს და მდევარს დასაჭერად არ სწყალობს ბედი.
275 გამოაღვიძებს ღრიანცელი ლომს ფაფარაყრილს,
გზაზე გამოდის, ბრბოს გაფანტავს აქლოშინებულს.
ასე მისდევდნენ დანაელნი ტროელთა ძეებს,
ხმილთა და შუბით ზურგს უპობდნენ, მაგრამ შენიშნეს
გმირი ჰექტორი, გამოჭრილი მხედრობისაკენ,
280 ყველა შეკრთა და აღარ შერჩათ გული საგულეს.
ანდრიამონის ძე თოანტი სპას ამხნევებდა,
250