ილიადა

ის კი, ვით ცეცხლი მოელვარე, მიეჭრა რაზმებს
ისე მრისხანედ, როგორც ხომალდს გაქცეულს ტალღა,
625 ქარმა რომ ღრუბელს ჩამოწველა. ქანაობს გემი,
ქაფით ივსება. მოგუგუნე გრიგალის სუნთქვა
წეწავს აფქიოს, ფერდაკარგულ მენავეთ გული
შიშს წაუღია. ცურვით სიკვდილს ძლივსღა გაასწრეს.
ასე უთრთოდათ გული მკერდში მამაც აქაველთ.
630 ის კი, ვით ლომი, თავს დაესხა. რქამრუდე ხარებს,
ნამიან ველზე ათასობით რომ ბალახობენ,
ერჩის ნადირი.
ნორჩი მწყემსი თუმც ჯოგთან არის,
არ იცის ბრძოლა, რქამორკალულ საქონლის დაცვა,
გამოუცდელი ყრმა მოუვლის ჯოგს ხან წინიდან,
635 ხან უკან გარბის. მტაცებელი შუაში შედის,
ყელს გამოღადრავს ხარს და ჯოგი გაიფანტება.
ასე გაექცნენ აქაველნი ზევსსა და ჰექტორს.
გმირმა განგმირა პერიფეტი, ბრგე მიკენელი,
ძე კოპრევსისა, ვინც ერვრისთევსს ჰყავდა მსახურად
640 და ჰერაკლესთან ხშირად მაცნედ დაუდიოდა.
ამ უხეირო მამამ შობა ძე ხერხიანი -
მარდი მსრბოლელი და ბრძოლაშიც გამობრძმენდილი.
ჭკუით ბრწყინავდა იგი მუდამ მიკენელთ შორის.
დიდი სახელი მოუპოვა მებრძოლმა ჰექტორს:
645 როცა გარბოდა, ფარს წაედო ანაზდეულად,
ხელთ რომ ეჭირა, კოჭებამდე იცავდა მოყმეს.
პირქვე დაემხო, აგრუხუნდა საფეთქლის ირგვლივ
რვალის ჩაჩქანი დაცემისგან. რომ დაინახა
გმირმა ჰექტორმა, მიირბინა, წაადგა თავზე,
650 მკერდში აძგერა შუბი და გმირს მოძმეთა თვალწინ
სული აართვა. მათ ვერ შეძლეს მიშველებოდნენ,
შეძრწუნებულნი იყვნენ გმირი ჰექტორის შიშით.
იქვე ხომალდებს მოეფარნენ, ყველაზე ადრე
რომ ამოეღოთ ზღვიდან. მაგრამ მისდია გმირმა.
655 კვლავ დაიხია არგიველთა სპამ სხვა გემისკენ,
ისე წავიდა მათი საქმე. დადგნენ კარვებთან
მჭიდროდ, დაძვრად კი არ შეეძლოთ, ერთად შეკრიბა
ისინი შიშმა და სირცხვილმა. მიწყივ ერთმანეთშ
შეძახილებით ამხნევებდნენ, მეტადრე - ნესტორ,
660 თვითეულ მოყმეს ახლობელთა მზეს აფიცებდა:
”იყავით კაცნი, არგიველნო, იგრძნეთ სირცხვილი
ყველას წინაშე! გაიხსენეთ, გულით ვინც გიყვართ,
ცოლი და ბავშვი, დედა-ძენი თუ შენაძენი,
მშობლები, ყველა, ვინც მკვდარი გყავთ, ანუ ცოცხალი!
665 მათი სახელით - არ მყოფთაცა, გემუდარებით,
მაგრად დექ, სპაო! ლტოლვას, სპაო, ნუღარ ეცდები!”
259