ილიადა

როს მოუბრუნდა მდევარს გმირი. და ბათიკლევსი
ზათქით დაეცა. ელდა ეცათ აქაველთ გმირებს
600 სიკვდილის მომსწრეთ.
სიხარულით შეუდგათ ტროელთ.
მიცვივდნენ მოკლულს ერთობლივად, მაგრამ აქაველთ
სიმტკიცის ყავლი არ გასვლოდათ, მტერს მედგრად დახვდნენ.
მაშინ განგმირა მერიონემ ლაოგონოსი
ოენტორის ძე, იდაელი ზევსის ქურუმი,
605 რომელსაც ხალხი პატივს სცემდა, როგორც ღვთაებას.
ზედ ყურის ძირში, ყბასთან მოხვდა მოყმეს ოროლი,
ძვლები დასტოვა სულმა, ღამის წყვდიადი დადგა.
მხნე ენეასმა მერიონეს სტყორცნა ოროლი,
სწადდა მოერტყა მემორისთვის ბაკმულ ფარის ქვეშ.
610 მან შორიდანვე შეამჩნია და რვალს გაექცა,
გადაიხარა. ქედზე შუბმა გრძელჩრდილიანმა
გადაუფრინა, მიწას მოხვდა და შუბისტარი
კარგახანს თრთოდა, სანამ დაცხრა რისხვა არესის.
ბასრი ოროლი მოძიგძიგე ჩაეფრო მიწას,
615 ფუჭად ნასროლი ენეასის მძლავრი ხელიდან.
მყის ენეასმა გულნაკლულმა შესძახა მაშინ:
”ო, მერიონე, თუმც მროკველი ბრძანდები მარდი,
ჩემი ოროლი დაგაცხრობდა, რომ მოგხვედროდა!”
უმალ მიუგო მერიონემ, მხნე შუბოსანმა:
620 ”გაგიძნელდება, თუმცა მძლეობ ომში, ენეას,
ყველა მეომარს გაუმკლავდე, ვინც შემოგხვდება,
ძალას მოსინჯავს. როგორც ყველა, შენც მოკვდავი ხარ!
მეც რომ მომერტყა შენთვის მკერდში ბასრი სპილენძი,
თუმც მხნე ხარ, მკლავის იმედიც გაქვს, მომანიჭებდი
625 მე დიდებას და სულს კი - ჰადესს, კვიცებით მდიდარს!”
ასე მოუბარს საყვედურით უთხრა პატროკლემ:
”ო, მერიონე, რაღად ხარჯავს სიტყვას ამაოდ
ტროელთ ლაშქარი შენს ნათქვამზე არ დანებდება
სიკვდილს, ვიდრეღა შავი მიწა არ დაფლავს გვამებს!
630 მკლავი წარმართავს ბრძოლას, ხოლო სიტყვები ბჭობას.
არ მწამს კაფია, როცა მტერი ასაკაფია!”
თქვა და გაიჭრა კიდეც, მიჰყვა ყრმა შუბოსანი.
ვით შეშისმჭრელნი ატეხავენ ცულით ხათქა-ხუთქს
ტყიან ბორცვებზე და სივრცეში ხმა იფანტება,
635 ისე გაისმა სპათა შორის კიდით კიდემდე
რვალის გუგუნი, გაუფლეთელ ფარების დვრინი,
ზედ შეხეთქება შუბისა და ხმალ-სატევრისა.
უერთგულესი მეგობარიც კი ვერ იცნობდა
მაშინ სარპედონს: ისრებითაც, სისხლით, ტალახით
276