ილიადა

ისარი დასცა, მოუცარა მარდი ფეხები.
შენც, მელანიპოს, ასე შეგხვდა ანტილოქოსი,
აბჯრის მოსურნე. მაგრამ ჰექტორს ვერ დაემალა.
მისკენ გაიჭრა, გაარღვია მებრძოლთ კედელი.
585 ანტილოქოსი ეგრე ფიცხიც, ვერ გაუჩერდა,
ნადირის მსგავსად, სისაძაგლეს რომ სჩადის ხოლმე,
ქოფაკს რომ დაფლეთს, ან საქონელს ყელს გამოღადრავს,
ტყისკენ გარბის, სანამ მოვე მტელი სოფელი.
ასე გაიქცა ნესტორიდიც. დასცა ყიჟინა
590 და დააყარეს ტროელებმა ისხარი ისრის.
მტერს მიუბრუნდა, როს მეგობართ დასს მიაღწია.
ამ დროს ტროელნი, ვით ლომები, სისხლის მთქვლეფელნი,
გემეს მიეჭრნენ, აღასრულეს სურვილი ზევსის:
ის მიწყივ მათს სულს ამაღლებდა, ხოლო არგიველთ
595 ძალას ართმევდა, ტროელ სპათა წამქეზებელი.
გულით სწყუროდა ჰექტორისთვის დიდება ძლევის,
რომ მოსდებოდა ნავ-ხომალდებს შთანთქმელი ალი,
თეტისის აჯა სრულქმნილიყო საბედისწერო.
ერთი რამ სურდა ზევსს შორსმჭვრეტელს, ამას ელოდა,
600 თვალით ენახა პირველ გემის აბრიალება.
და იმ ჟამიდან გემებიდან გარდუვალ ლტოლვას
უსჯიდა ტროელთ, დანაელებს - დიდებას ძლევის.
ასე ინება. წააქეზა გმირი ჰექტორი,
თვითონაც გულით მოწადინე, ისე მძვინვარე,
605 როგორც არესი შუბოსანი და უარესი -
ცეცხლი, მთის ფერდზე მოჩახჩახე უსიერ ტევრში.
ტუჩს ქაფი ადგა, მოღუშული წარბების ქვემოთ
ცეცხლს აკვესებდნენ თვალნი მისნი, მრისხანედ ზუჩი
შეერხეოდა გრიგალივით მოვარდნილ ჰექტორს.
610 გმირის ქომაგი თვითონ ზევსი იყო ზეცაში
და მხოლოდ იგი აღაზევა მოკვდავთა შორის,
რამეთუ დიდი დღე პრიამიდს აღარ ეწერა.
უახლოებდა მას უკვე ჟამს საბედისწეროს
პელიდის ხელით თვით ათენა.
ჰექტორს სწყუროდა,
615 რომ გაეხლიჩა დანაელთა მხედრობის მწკრივი
და იქ იწევდა, სადაც მჭიდროდ სპა შეკრულიყო.
ვერ გაარღვია ვერსად რიგი დიდად მოსურნემ.
როგორც გოდოლი, იდგა ჯარი. ციცაბო ტინი
ქაფიან ზღვასთან აღმართული, ამაყად ხვდება
620 სტვენ მოვარდნილ ქარაშოტის შმაგ შემოტევას,
თავხედ ტალღებსაც, ტყლაშუნით რომ შეასკდებიან.
ასე ხვდებოდნენ დანაელნიც ტროელთ უშიშრად.
258