ილიადა

ისევე სწრაფად გამოცვივდნენ, ვით კრაზანები,
260 გზის გაყოლებით რომ ცხოვრობენ. ბალღებს სჩვევიათ
მარადღე მათი დაფეთება მყუდრო ბუდეში.
ჭკუაუსრული ბევრს მოუტანს სხვასაც სიავეს.
თუ ვინმეს ამ დროს მოგზაური გაივლის ახლოს
მყისვე ფრთოსნები კვლავ უშიშრად გამოცვივიან
265 უმწეო მწერთა და ბუდეთა გადასარჩენად.
ამ გულითა და ასეთივე სულისკვეთებით
მირმიდონელნი გამოცვივდნენ ხომალდებიდან.
მათ კიდევ უფრო ამხნევებდა გმირი პატროკლე:
”მირმიდონელნო, მეგობარნო ფეხმარდ პელიდის!
270 იყავით კაცნი, გაიხსენეთ ზნე სამამაცო!
ვადიდებთ პელიდს, იგი არის არგიველთ შორის
უმხნესი, ხოლო თქვენ ხართ მისი მძლე მეაბჯრენი!
ატრიდმაც იგრძნოს, თუ რაოდენ დამნაშავეა,
რომ მოაყივნა გულუმხნესი აქაველთ შორის!”
275 ასე ანბიბდა და აღაგზნო გული მით უფრო.
მიეჭრნენ ტროელთ და მათს ძახილს გაეხმიანა
საზარ ქუხილით მისადგომი ნავ-ხომალდების.
ტროელთ, როგორც კი თვალი მოჰკრეს მამაც პატროკლეს,
მეაბჯრის გვერდით მოელვარეს დიდებულ თორნით,
280 გული შეუკრთათ. შეტორტმანდა სპათა ფალანგი.
იფიქრეს, ალბათ, უქმად მყოფმა პელეიონმა
რისხვა დააგდო და კვლავ მიდრკა მეგობრობისკენ.
თვალის ცეცება იწყეს, ვინძლო მტერს გავექცეთო.
ხოლო პატროკლე მოლაპლაპე შუბით შეიჭრა
285 მტირს შუაგულში, სადაც მჭიდროდ იდგა მხედრობა
პროტესილაეს, მართლმორჭმულის, გემის გარშემო.
გმირ პირაიქმს, რომელს მოჰყვა პეონთა ჯარი
შორი ქვეყნიდან ამიდონტის, სად დის აქსიოს,
მარჯვენა მხარში დასცა შუბი. დაასკდა მიწას
290 მტერი მკვნესარი. მყისვე ირგვლივ შემოეფანტა
ყველა პეონი: მათ პატროკლემ მოჰგვარა ძრწოლა,
რაკი ბელადი დასცა, ომში უმამაცესი.
გემი რომ იხსნა, მოგიზგიზე ცეცხლი დაშრიტა.
დათმეს ხომალდი, სანახევროდ დამწვარი, მტრებმა,
295 სულ აირივნენ, დანაელნი ფუღურო გემებს
მყისვე მიადგნენ, ატყდა ერთი აურ-ზაური.
მთის თვალუწვდენელ მწვერვალიდან მოქუფრულ
გვერდზე გაფანტავს ხოლმე ზევსი ელვისმტყორცნელი,
გადაიშლება თვალწინ ველი, კლდე და ბორცვები,
300 ცისქვეშ ეთერი უბოლოო და უსასრულო.
ასე გემს ცეცხლი ააცილეს დანაელებმა,
268