ილიადა

ხელჩართულ ომში ჩაბმულიყვნენ, აღარ აკრთობდათ
შორით ნასროლი ისარი და შუბი ელვარე:
710 ერთურთს პირისპირ შეხვედროდნენ სულანთებულნი,
კვეთდნენ მახვილით ორლესულით, ხმლითა და ხანჯლით,
ორივე მხრიდან წამახული სპილენძის შუბით,
შავვადიანი სატევრები ბევრი ეყარა,
მებრძოლთ ხელიდან გაფრენილი, მხრიდან ახსნილი,
715 და შავი სისხლით მორწყულიყო მიწა ფხვიერი.
ჰეტორი გემს ხელს არ უშვებდა, არ სცილდებოდა,
კიჩოს კიდეზე ჩაფრენოდა, ეტყოდა ტროელთ:
”მომეცით კვარი! შემჭიდროვდით, შეებით მედგრად!
გვაჩუქა ზევსმა დღეს, სიკეთის მომნიჭებელი,
720 გვარგუნა გემნი, არა ღმერთთა ნებით მოსულნი,
ამდენი ჭირი მომ მოგვაგეს ტროელ მოხუცთა
სიფრთხილის გამო. მე მინდოდა გემებთან ბრძოლა,
ხოლო ისინი გვაკავებდნენ ციხე-ქალაქში.
მაგრამ თუ მაშინ დაგვიბნელა კრონიდმა ჭკუა,
725 ახლა თვით გვიხმობს და მიგვიძღვის ღრუბელთმარეკი!”
თქვა და არგიველთ შეუტიეს უფრო მძვინვარედ.
ვეღარ გაუძლო აიანტმა - დასცხეს ისრები.
მტერს გაეცალა გარდუვალი სიკვდილის შიშით,
გემის კიჩოდან მიაღწია მერხს შვიდტერფიანს.
730 ირგვლივ მალი-მალ თვალს ავლებდა ტროელთ და ლახვარს
ჩასცხებდა ხოლმე, ცეცხლის აღმგზნებთ გემიდან ჰყრიდა,
თან განუწყვეტილივ ამხნევებდა დანაელთ ლაშქარს:
”ო, მეგობრებო, დანაელნო, არესის სპანო,
იყავით კაცნი, გაიხსენეთ ზნე სამამაცო!
735 იქნება ფიქრობთ, რომ ზურგს უკან ვინმე გვყავს შემწე
ან გალავანი გეგულებათ, ჩვენ რომ დაგვიცავს
არ არის ახლოს ციხე, კოშკით გამაგრებული,
რომ შევეფაროთ და მაშველთა იმედი გვქონდეს.
ტროელთა ველზე აბჯარასხმულ ამ ჯარს ზედ ზღვასთან
740 მივუსრესივართ, შორს სამშობლოს სანახებიდან!
ხსნა ჩვენს ხელთაა, ხსნა არ ძალუძს სულს დაკნინებულს!”
ასე თქვა. შუბით აწყდებოდა გრძელჩრდილიანით
ტროელთ, თუ ვინმე გემის კიჩოს მივარდებოდა
ხელში ჩირაღდნით, ჰექტორისგან წაქეზებული.
745 ხვდებოდა ყოველ მათგანს შუბით მძლე აიანტი,
ასე განგმირაგემების წინ თორმეტი მოყმე.
ქება მეთექვსმეტე
261