Het beleid inzake unieke regionale talen

100
Het beleid inzake unieke regionale talen
onderzoek, passend in de benadering zoals die met name sinds de jaren
tachtig in Nederland wordt toegepast.
Die benadering richt zich op een viertal te onderscheiden toepassingsgebieden.
Daarbij gaat het om de studies naar bestuur en bestuursstelsels
van openbaar bestuur, vergelijking van beleid, organisatie en management
en ten slotte de relatie tussen bestuur en omgeving (De Jong c.s.,
1995:19-28). De voor mijn studie relevante beleidsvergelijkende studies
kunnen verder worden onderscheiden in studies naar onderdelen van de
beleidscyclus, specifieke beleidsinstrumenten, specifieke beleidssectoren en
de relatie tussen Europees en nationaal beleid. Het zal, gezien mijn
probleemstelling, duidelijk zijn dat mijn studie zich met één beleidssector,
namelijk het taalbeleid, bezighoudt en verder met name gericht is op de
totstandkoming van dat beleid.
3.3 Problemen van internationaal-vergelijkend onderzoek
Een conditio sine qua non voor het internationaal-vergelijkend onderzoek is
dat er iets te vergelijken valt. Dat betekent dat er in ieder geval sprake moet
zijn van op zijn minst twee onderzoekseenheden. In het geval van regionale
talen betekent die notie dat in op zijn minst twee verschillende landen van
een regionale taal sprake moet zijn. Zoals in hoofdstuk 1 is opgemerkt, kent
bijna iedere staat in Europa één, of zelfs meerdere regionale talen binnen
haar grenzen. Maar dat wil niet zeggen dat het geen verschil maakt welke
staten in de vergelijking worden betrokken.
De keuze van de te onderzoeken landen vormt volgens Yin (1993:7) één
van de moeilijkste stappen in een onderzoek. Dat is echter niet het enige met
het internationaal-vergelijkend onderzoek verbonden probleem, zoals De
Jong c.s. (1995:30-31) laten zien. Zo is het vaak moeilijk om de te
vergelijken eenheden adequaat af te bakenen (Hoetjes, 1990:274). In veel
gevallen wordt een vergelijking gemaakt, waarbij instituties de revue
passeren, waarvan men zich kan afvragen of inderdaad wel van
vergelijkbare grootheden gesproken kan worden. Guy Peters (1996:14)
illustreert dit probleem aan de hand van het Engelstalige begrip
‘administration’. Vormen politieke benoemingen aan de top van ambtelijke
diensten een deel van de ambtelijke bureaucratie of moeten zij tot de
politieke executieve worden gerekend? Moeten ministers in de Verenigde
Staten tot de ‘administration’ gerekend worden, of gaat het in dat geval om
een deel van het politieke ‘government’. En wanneer het om een vergelijking
tussen het Nederlandse en Amerikaanse bestuurssysteem gaat,
wordt de vraag wat te verstaan onder het Amerikaanse ‘administration’ al