Het beleid inzake unieke regionale talen

Verklaren en vergelijken: terug naar het BIC-onderzoeksmodel
grond van de hiervoor beschreven taalbeleidssituaties dient die opvatting te
worden geamendeerd in die zin dat onderscheid dient worden gemaakt
tussen de kern van een stelsel van opvattingen en de meer secundaire
aspecten van een dergelijk stelsel. In het laatste geval zijn de doelstellingen
en mogelijkheden van actoren vooral relevant, maar voor het veranderen van
de kernwaarden van een stelsel van opvattingen is feitelijk meer nodig. De
werking van externe factoren lijkt dan onontbeerlijk te zijn.
8.2.4 Slotconclusies
De hiervoor geanalyseerde beleidsvormingssituaties leveren vanuit het perspectief
van het BIC-model de volgende conclusies op.
Alle onderzochte beleidsprocessen laten de relevantie van het
voorafgaande beleid zien. Het beleid inzake unieke regionale talen kenmerkt
zich door wat een voortbouwen op eerder gelegde fundamenten kan worden
genoemd.
Verder geldt dat, als de betreffende of een collega-taalgroep niet het initiatief
tot beleidsvorming neemt, geen beleid inzake de betreffende regionale
taal ontwikkeld zal worden. Het is kortom noodzakelijk dat de betrokken
taalgroep de eigen ambities met betrekking tot de statusontwikkeling van de
regionale taal weet te verwoorden en onder de aandacht van de
beleidvoerders weet te brengen. Dat leidt tot de conclusie dat zonder
interactie geen beleid wordt gerealiseerd. Bovendien wordt daarmee de
relevantie onderstreept van de aanwezigheid van actoren die ‘dominante
Situationsdeutungen und Handlungsorientierungen entwickeln und
stabilisieren’.
Als de betreffende taalgroep er vervolgens in slaagt om niet alleen nietbenoemde
belanghebbenden, maar ook beslissers bij het streven van de
pleitcoalitie te betrekken, neemt de kans op een geslaagde beleidsvorming
toe. Dat is nog sterker het geval wanneer de samenstelling van de te
overtuigen pleitcoalitie wordt versterkt met actoren uit de pleitcoalitie van
de betreffende taalgroep. In dat verband kan in alle gevallen op de relevantie
van het parlement worden gewezen.
Een geslaagde beleidsvorming vereist in de benadering van het BIC-model
een beleidsgericht leren. De kans daarop neemt toe wanneer er geen sprake
is van recht tegenover elkaar staande principiële tegenstellingen. Is sprake
van dergelijke onoverbrugbare tegenstellingen dan wordt het beleidsgericht
leren ook niet door de analytische hanteerbaarheid van het beleidsonderwerp
bevorderd.
413