Het beleid inzake unieke regionale talen

90
Het beleid inzake unieke regionale talen
Bevölkerungsgruppe lijkt overigens een belangrijke stap gezet te zijn, mede
door de toegenomen kans op een beleidsgericht leren, tot het versterken van
de Noordfriese pleitcoalitie. De positie van het Gremium en zijn leden
hebben het in zich om over de verschillen tussen de Noordfriese organisaties
heen, gestalte te geven aan een effectieve Noordfriese pleitcoalitie. Dat
blijkt wanneer gekeken wordt naar de door het Gremium ondertussen
genomen initiatieven in de richting van zowel de overheid van de deelstaat
als de Bond. Voor het totstandkomen van het Gremium, kan ook vastgesteld
worden dat de Noordfriese pleitcoalitie zich niet door een veelheid van
strategische interacties in het kader van processen van beleidsvorming
onderscheidt. Een uitzondering daarop is het streven naar een plaats voor het
Fries in de publieke omroep, waarop ik hierna nog nader zal ingaan.
In de derde plaats komt de passiviteit van de Noordfriezen, wanneer het
om de toekomst van de eigen taal gaat, ook naar voren in de relevantie van
relatieve buitenstaanders, althans niet tot het Noordfriese beleidssysteem
behorende actoren, voor het bereiken van veranderingen. Die constatering
beperkt zich niet tot het hiervoor gememoreerde belang van de Deense
minderheid voor de Noordfriese ontwikkelingen, die in zekere zin nog tot
hetzelfde beleidssysteem gerekend kunnen worden, maar kan ook worden
geïllustreerd met de invloed van Westerlauwers Friese personen en
90
organisaties. De laatste vervangen in zekere zin de ondersteuning die bij
aanwezigheid van een moederland van de laatste verwacht kan worden. Nog
belangrijker is de steun en hulp die de Noordfriezen sinds de jaren tachtig
uit het politieke centrum van de deelstaat ontvangen. Zowel
Tot de Noordfriese buitenstaanders, of beter geformuleerd ‘bovenstaanders’, die een belangrijke
rol hebben gespeeld in de Noordfriese pleitcoalitie kan in zekere zin ook de in
Noord-Friesland geboren, maar lange tijd in het buitenland verblijvende en internationaal
georiënteerde dr. Frederik Paulsen (1909-1997) worden gerekend. Hij reisde in de herfst van
1945 reeds naar Fryslân om de voor de oorlog bestaande contacten tussen Noord- en
Westerlauwerse Friezen te herstellen. Hij was ook degene die in 1947 als niet aan één der
partijen gebonden persoon de oprichting van de Verein Nordfriesisches Institut mee
realiseerde, terwijl hij eveneens tot de oprichters van de Föderalistische Union Europäischer
Volksgruppen in 1949 behoort. Van 1970 tot 1982 was hij voorzitter van het Nordfriisk
Instituut. In 1988 richtte hij uit eigen middelen de Ferring Stiftung op, die sindsdien de
Noordfriese taal en cultuur op verschillende manieren steunt en stimuleert (Tholund, 1997:2;
Steensen, 1995:397-401). Wat inzet voor het Fries, internationale oriëntatie en verblijf buiten
Noord-Friesland betreft, is er een zekere parallel tussen Frederik Paulsen en de eerder
genoemde Andreas Hübbe. Het is opvallend dat vele Noordfriese taalijveraars zich eerst voor
het behoud en de studie van het Noordfries inzetten, na een verblijf buiten Noord-Friesland
(Christiansen, Roeloffs en Steensen, 1998:163).
280