Het beleid inzake unieke regionale talen

70
Internationale regelgeving
conventies, bindt de ratificerende lidstaten. Zowel de Kaderconventie ter
Bescherming van Nationale Minderheden als het Handvest voor Regionale
of Minderheidstalen is voor het taalbeleid van de nationale overheden
relevant, waarbij beide gezien kunnen worden als een catalogus van beleids-
70
maatregelen. Beide conventies zijn begin 1998 voor de lidstaten die de
betrokken conventies geratificeerd hebben in werking getreden.
Niet minder betekenis voor het beleid inzake regionale talen heeft de ontwikkeling
en uitwerking van het beleid van de Organisatie voor Samenwerking
en Veiligheid in Europa. Dat hangt vooral samen met de aan die
organisatie voorafgaande Helsinki-akkoorden, die het begin vormen van het
door de ondertekenaars onderkennen van de noodzaak om de regionale talen
te beschermen. De daarop volgende en daarmee samenhangende
ontwikkelingen in de toenmalige Oostblokstaten bleven ook niet zonder
gevolgen voor de (taal)minderheden in de westelijke staten. In die zin heeft
de zorg voor de minderheden in het Oostblok als hefboom gewerkt voor het
in het Westen onderkennen van de noodzaak ook beleid voor de eigen
minderheden te ontwikkelen.
Niet eens alleen het beleid, maar evenzeer het bestaan van de Europese
Unie is van belang voor de regionale talen in de lidstaten van die
organisatie. De met de doorgaande Europeanisering ontstane zorg met
betrekking tot het handhaven van de culturele pluriformiteit van Europa,
lijkt zijn uitwerking op de zorg voor de regionale talen niet te missen. Ook
in engere zin heeft de Europese Unie het onderwerp van taal op de
beleidsagenda gebracht. De vraag naar het taalgebruik van de Unie en haar
verschillende organen lijkt aan actualiteitswaarde niets in te boeten.
De niet door een staat onderschreven beleidsmaatregelen kunnen worden gezien als een
catalogus van nog te realiseren wensen (Hemminga, 1998:24).
169