Het beleid inzake unieke regionale talen

33
34
35
Internationale regelgeving
vorm van de artikels 126 en 128 met een onderwijs- en cultuurparagraaf uit
te breiden die de Gemeenschap bepaalde taken en bevoegdheden toekent,
zonder overigens daarmee de mogelijkheden tot residuaire bevoegdheden te
33 schrappen. Artikel 126.1 luidt:
“De Gemeenschap draagt bij tot de ontwikkeling van onderwijs van hoog gehalte
door samenwerking tussen de Lid-Staten aan te moedigen en zo nodig door hun
activiteiten te ondersteunen en aan te vullen, met volledige eerbiediging van de
verantwoordelijkheid van de Lid-Staten voor de inhoud van het onderwijs en de
opzet van het onderwijsstelsel en van hun culturele en taalkundige
verscheidenheid” (Europocket, 1992:216). 34
Artikel 126.2 noemt het tot ontwikkeling brengen van de Europese dimensie
in het onderwijs als eerste doel van het optreden van de Gemeenschap op het
terrein van het onderwijs. Daarbij gaat het met name om onderricht in en
verspreiding van de talen der lidstaten. Artikel 127 van het Unieverdrag
richt zich vervolgens op het ondersteunen van het beleid van de lidstaten
door het ontwikkelen van beleid inzake het beroepsonderwijs. Wanneer het
om het bevorderen van het taalonderwijs gaat, heeft de Europese Unie zijn
beleid vorm gegeven in de, hierna nog verder te noemen, Socrates-,
Leonardo- en ‘Jeugd van Europa’- programma’s.
Reeds voor de aanvaarding van het Verdrag van Maastricht heeft de Europese
Gemeenschap op grond van zijn residuaire bevoegdheden richtlijnen
ontwikkeld met betrekking tot de wederzijdse erkenning van diploma’s. 35
Het handelen van de Europese Unie op het terrein van taal, cultuur en onderwijs vindt zijn
juridische grondslag verder in Art. 3.p. van het Verdrag betreffende de Europese Unie: “een
bijdrage tot onderwijs en opleiding van een hoog gehalte, en tot de ontplooiing van de culturen
van de Lid-Staten” en Art. 92.3.d.:“steunmaatregelen om de cultuur en de instandhouding
van het culturele erfgoed te bevorderen, wanneer door deze maatregelen de voorwaarden
inzake het handelsverkeer en de mededingingsvoorwaarden in de Gemeenschap niet
zodanig worden veranderd dat het gemeenschappelijk belang wordt geschaad.”
Met artikel 126 verbreedt de werkingssfeer van het Europese onderwijsbeleid substantieel,
doordat het niet langer alleen om het beroepsonderwijs gaat. Het gehele basisonderwijs en
secundair onderwijs is binnen de werkingssfeer van het Verdrag gebracht (Leenknegt,
1997:23).
De eerste bindende, op de wederzijdse erkenning van diploma’s in de lidstaten Europese
betrekking hebbende besluiten op het gebied van het onderwijs, zijn in de tweede helft van de
jaren zeventig vastgesteld. Die besluiten zijn gebaseerd op het eerste lid van art. 57 van het
EEG-Verdrag. Voor de Europese bemoeienis op het terrein van het onderwijs is verder art. 48
met betrekking tot het vrije verkeer van werknemers binnen de Europese Unie relevant. Het
daarop gebaseerde uitvoeringsbesluit, verordening 1612/68, art. 7 derde lid, bepaalt dat
migrerende werknemers, die onderdaan zijn van een lidstaat van de Gemeenschap, binnen de
Gemeenschap op dezelfde wijze en onder dezelfde voorwaarden als nationale werknemers het
onderwijs op vakscholen en van revalidatie- en herscholingscentra kunnen volgen (Leenknegt,
1997:16-17).
151