Het beleid inzake unieke regionale talen

6.2.3 Een zwakke pleitcoalitie
6.2.3.1 De beleidsvorming
39
40
41
42
Het beleid inzake unieke regionale talen
Na de Tweede Wereldoorlog blijkt er met betrekking tot de houding
tegenover het Fries niets veranderd te zijn ten opzichte van de tijd voor de
nazi-dictatuur. Opnieuw wordt die houding fel gekleurd door de
tegenstellingen tussen Duits en Deens. Nadat de Nordfriesische Verein op
22 juni 1946 heropgericht is, met Rudolf Muuß weer als voorzitter, worden
de ‘Bohmstedter Richtlinien’ opnieuw bekrachtigd (Steensen, 1997a:72-76).
Zijn vooroorlogse antipode, Johannes Oldsen, neemt opnieuw het
voorzitterschap van de Foriining for nationale Frasche op zich, waar hij
zich mag verheugen op een substantiële, maar naar later blijkt slechts
39
tijdelijke, toeloop van nieuwe leden. Die toeloop van nieuwe leden past in
de politieke en culturele ontwikkelingen in Sleeswijk. 40
Twee politieke besluiten markeren de hier bedoelde politieke
ontwikkelingen met betrekking tot de minderheden in het land. Het eerste is
de ‘Kieler Erklärung’ van 26 september 1949. Het tweede bestaat uit de in
overleg met Denemarken tot stand gekomen Duits-Deense
regeringsverklaringen die onder de naam ‘Bonn-Kopenhagener Erklärungen’
41
van 29 maart 1955 bekend zijn geworden. Beide verklaringen komen tot
stand als de uitkomst van internationale initiatieven van de Deense regering.
De eerste is het directe gevolg van de in Londen in oktober 1948 gehouden
‘Ronde Tafel’-conferentie over de toekomst van Sleeswijk. De tweede komt
tot stand als gevolg van de discussie over het Duitse lidmaatschap van de
Noord Atlantische Verdrag Organisatie in 1954 (Höffken, 1994:56-57). 42
In de zomer van 1948 bereikt het aantal leden met 4840 zijn hoogtepunt. In 1999 telt de
organisatie nog ca. 625 leden (Bericht, 1999:95). De Nordfriesische Verein telt tegenwoordig
ca. 4800 leden (Bericht, 1999:95).
De Sydslesvigsk Forening (SSF), de organisatorische vertaling van de op aansluiting bij
Denemarken gerichte pro-Deense beweging, groeit tussen 1946 en 1948 van 10.900 leden naar
69.800 leden. Daarna zou het ledental weer teruglopen, om in 1993 nog 16.400 leden te tellen
(Steensen, 1995:393-396).
Na de Tweede Oorlog worden verschillende nieuwe maatregelen getroffen ter bescherming
van minderheden. Naast de Kieler en de Bonn-Kopenhagener Erklärungen kunnen ook de
tussen Oostenrijk en Italië overeengekomen Parijse Overeenkomst van 1946 inzake Zuid-
Tirol, het zelfbestuur voor de Far Øer, het Londense Triëst-memorandum of de uitbreiding van
het minderhedenrecht in Finland genoemd worden.
Het is niet de bedoeling van de Deense regering om Duitsland van het NAVO-lidmaatschap
af te houden, maar om via Bonn te trachten het minderhedenbeleid van de regering in Kiel te
wijzigen. Daartoe grijpt de Deense minister van Buitenlandse Zaken de NAVO-vergadering
van 22 oktober 1954 te Parijs aan. De Deense regering gaat eerst op 19 april 1955 tot
ratificatie van de Verdragen van Parijs over, als het duidelijk is dat de Deens-Duitse
258