Het beleid inzake unieke regionale talen

292
Het beleid inzake unieke regionale talen
publieke omroep te geven, wordt toegepast, kunnen de volgende
opmerkingen worden gemaakt.
In de eerste plaats kan de vraag worden gesteld of het gehele beleidsvormingsproces,
zoals zich dat tussen 1976 en 1993 heeft afgespeeld, wel in
termen van het BIC-model kan worden geanalyseerd. Die vraag lijkt positief
beantwoord te kunnen worden wanneer wordt gekeken naar de deelnemende
actoren, de omvang van de interacties, de tijdsduur en het karakter van het
proces.
Over een periode van meer dan vijftien jaar zijn in de loop van de tijd
meerdere actoren in wisselende samenstelling actief om het Fries op de
Sleeswijk- Holsteinse radio te realiseren. De duur van het gehele proces kan
moeilijk alleen worden verklaard uit de, gezien vanuit het standpunt van de
Noordfriese pleitcoalitie, uitblijvende resultaten. Het aanhoudende streven
van de Noordfriezen heeft zijn basis in het geloof dat het Noordfries
behouden dient te blijven en dat daarvoor de omroep één van de
noodzakelijk in te zetten middelen vormt. De poging om Friestalige radio te
verwerkelijken kan worden gezien als een illustratie van op grond van een
etnisch besef volgehouden aspiraties. Het is met name één actor die een
substantiële rol vervult als het gaat om het continueren van de interactie. Het
Nordfriisk Instituut en zijn medewerker en latere directeur, de oud-journalist
Thomas Steensen, is de drijvende kracht achter het streven om het
Noordfries een plaats op de publieke radio te geven. Het Nordfriisk Instituut
vormt het centrum van het beleidssubsysteem. Die constatering geeft
tegelijk de geringe omvang van het Noordfriese in het perk tredende partuur
weer. Het soms optreden als Nordfriisk Instituut, dan als Verein
Nordfriesisches Instituut en vervolgens als Arbeitsgruppe Medien, verhult
niet dat het de facto om hetzelfde kleine aantal betrokkenen gaat. Wanneer
die dan ook nog tal van andere onderwerpen te behartigen hebben, is het niet
verrassend dat op een gegeven moment de continuïteit van de interacties in
gevaar komt of zelfs geheel ophoudt.
Het proces dat Friese radio wil realiseren wordt echter niet alleen gekenmerkt
door een klein aantal actoren, maar tegelijk ook door een trachten de
coalitie met relevante actoren uit te breiden. Al in een vroeg stadium worden
landelijke en districtsautoriteiten bij het doel van de Noordfriezen
betrokken, zonder dat die actie overigens enig resultaat oplevert. De bij wet
geregelde autonomie van de NDR maakt het voor politieke ambtsdragers niet
eenvoudig om meer dan lippendienst aan het Noordfriese streven te
bewijzen. Van een uitbreiding van de Noordfriese pleitcoalitie met actoren
die mogelijk het doel substantieel dichterbij kunnen brengen is echter geen
sprake. Met name valt het ontbreken van een actieve rol voor het Gremium
op. Anders dan in de Nederlandse casus van de Friese televisie, waar het