Het beleid inzake unieke regionale talen

Het BIC-onderzoeksmodel
schaarste aan beschikbare aandacht tot een grillig verloop van het
beleidsproces leidt, evenals tot een sterk wisselende deelname aan de
beleidsvorming. Die constatering heeft alles te maken met de veelheid van
actoren en organisaties die in de loop van de tijd bij een
beleidsvormingsproces betrokken kunnen zijn en dan ook nog alleen voor
zover het om het beleid in kwestie gaat. Het gaat niet, zoals ook Héritier
(1993:13) vaststelt, om ”Einrichtungen für die Ewigkeit”, maar “neue
Konflikten entstehen und neue Akteure treten in den Vordergrund, wenn die
Einzelheiten der Durchführung festzulegen sind.”
Het stromenmodel is ontwikkeld om beleidsprocessen te kunnen
analyseren die gekenmerkt worden door een grote ambiguïteit en
onzekerheid. Een dergelijke situatie is vooral te vinden in ‘georganiseerde
anarchieën’: organisaties waarbinnen onzekerheid bestaat over welke doelen
moeten worden nagestreefd, waarbinnen vaste procedures om problemen
aan te pakken ontbreken en waarbinnen niet vaststaat wie aan de
besluitvorming zal deelnemen (Koppenjan, 1993:27). In turbulente, weinig
gestructureerde situaties, zouden het juist niet zozeer de kenmerken van het
probleem zijn die de aanpak bepalen, zoals de agendabouwbenadering
aangeeft, maar gebeurtenissen in de omgeving van het
beleidsvormingsproces.
Mede op grond van de bevindingen van Kitschelt, kan op voorhand een
vraagteken achter die constatering gezet worden. Kitschelt (1983:34-50)
maakt in zijn studie naar het energiebeleid in vier landen een onderscheid
tussen beleidsdeterminanten op grond van hun mate van abstractie. Concrete
variabelen zoals doelstellingen en mogelijkheden van actoren hebben een
directe invloed op de beleidsvorming. Dat is vooral het geval wanneer de
rust verstoord wordt en meer dan marginale beleidsvernieuwingen nodig
zijn. In tijden van stabiliteit en continuïteit zijn het echter juist de abstracte
variabelen, zoals de sociaal-economische omgevingskenmerken, die van
invloed zijn op de beleidsuitkomsten. In het vervolg van deze studie zal
worden nagegaan of deze notie ook in het geval van de beleidsvorming
inzake regionale talen opgaat. Het lijkt overigens plausibel dat in het geval
van situaties waarbij het beleidsonderwerp wordt gekenmerkt door
onvoldoende aandacht vanuit de ‘ijzeren ring’ van de gesloten
beleidscircuits, de relevantie van de aan een beleidssubsysteem externe
dynamische veranderingen voor de uitkomst nog groter is, dan gevallen
waarvoor wel voldoende aandacht vanuit het beleidscentrum bestaat.
Het stromenmodel is recentelijk nog toegepast door N. van Gestel (1994) en O.G. Brouwer
(1997).
67