Het beleid inzake unieke regionale talen

18
19
70
Het beleid inzake unieke regionale talen
Tenslotte onderscheidt het rondenmodel actoren, zogenaamde facilitators,
die zelf geen doelen nastreven, maar door de inbreng van specifieke kennis
een bijdrage aan de besluitvorming leveren.
In de door Sabatier en Jenkins-Smith (1993:5) ontwikkelde pleitcoalitiebenadering
wordt een onderscheid gemaakt tussen actoren in de eerste lijn en
18
in de tweede lijn van het beleidsvormingsproces. De eerste categorie
bestaat uit de direct betrokken beleidsvoerders. Bij de tweede categorie
moet gedacht worden aan journalisten, onderzoekers en verdere
opiniemakers. De direct betrokken beleidsvoerders kunnen in het
beleidsvormingsproces inzake regionale talen worden onderscheiden in
enerzijds vertegenwoordigers van de betrokken taalminderheid en anderzijds
vertegenwoordigers van de dominante cultuur. De vertegenwoordigers van
een taalminderheid beschikken per definitie over minder
onderhandelingsmacht, dan de vertegenwoordigers van de dominante
19 cultuur. De vertegenwoordigers van de minderheid zijn uit de aard der
zaak deels afhankelijk van de door de meerderheid te nemen besluiten, of
om met Berveling (1994:17) te spreken: het gaat om het verschil tussen
actoren zonder stemmacht en actoren met stemmacht, in casu het verschil
tussen belanghebbenden en beslissers. Maar dat wil niet zeggen dat de
eersten slechts in afhankelijkheid de gebeurtenissen afwachten. Belanghebbenden
hebben immers hun eigen bronnen. Zij voelen zich verbonden met
de eigen zaak en zullen bereid zijn in de eigen doelen te investeren. Zij
zullen anderen bij hun streven betrekken, de media inschakelen en zo nodig
een beroep doen op hun achterban. Zij zullen coalities vormen met andere
actoren en zij zullen aan hun aspiraties vasthouden. De laatste vormen een
Sabatier en Jenkins-Smith noemen hun benadering ‘advocacy coalition approach’. In een in
Beleid & Maatschappij, 1995, xxii, 3, 193-196, opgenomen recensie van hun Policy Change
and Learning, Boulder, 1993, wordt opgemerkt dat beleidskundig Nederland binnenkort
ongetwijfeld over de AC-approach of over het ACF zal spreken. In een Nederlandstalige
studie is er echter niets op tegen om een Nederlandstalige omschrijving te hanteren, door te
spreken over de pleitcoalitiebenadering.
Onderhandelingsmacht wordt door North (1990:47) en Knight (1992:146) gehanteerd als het
om de middelen gaat waarover actoren kunnen beschikken. Tot die middelen (resources) kunnen
politieke steun, invloed, kapitaal, bijzondere kennis, opleiding, mate van professionalisering
en toegang tot de publieke media, alsmede de positie van de actor worden gerekend
(Immergut, 1992:7). De positie van de actor is van bijzonder belang, zoals onder meer blijkt
uit het onderzoek van Van Goor (1988) naar verschillen in invloed tussen politieke en
ambtelijke topposities in Nederlandse gemeenten. Ook het onderzoek van Berveling (1994)
naar de verdeling van macht en invloed op twee Amsterdamse beleidsterreinen wijst op de
relevantie van de positie welke de actor inneemt.