Het beleid inzake unieke regionale talen

24
25
Het beleid inzake unieke regionale talen
24
regelingen, terwijl conflicten zoveel mogelijk vermeden worden. Dat houdt
ook in dat het in dergelijke landen niet a priori om uitzonderingen of conflicten
gaat wanneer de regionale talen beleidsmatig in het vizier komen,
maar het reguliere processen van beleidsvorming betreft wanneer de
betrokken regionale taal aan de orde is. Lademacher (1992:229) wijst er
overigens op dat de ontwikkelingen in Nederland en Duitsland uiteenlopen,
wanneer het gaat om de erkenning en behandeling van politieke en sociaal
alternatieve ideeën of organisaties. In Nederland zou, in tegenstelling tot
Duitsland, sprake zijn van een gemakkelijk “binnenloodsen van vele
alternatieve, al of niet protesterende groeperingen in een al lang
functionerend parlementair stelsel.”
Hofstede (1991:26) gebruikt niet alleen verschillen in machtafstand om
verschillen tussen nationale culturen op het spoor te komen, maar kijkt,
behalve naar nog andere dimensies, naar de wijze waarop individuen met
onzekerheid omgaan. Onzekerheidsmijding lijdt tot een proberen
25
onduidelijkheid te reduceren (Hofstede, 1991:149). Mensen die deel
uitmaken van onzekerheidsmijdende culturen streven naar structuur in hun
organisaties, instituties en relaties. Het mijden van onzekerheid staat daarbij
niet gelijk aan het mijden van risico’s. In het laatste geval gaat het om een
specifieke gebeurtenis, in het eerste geval gaat het veel meer om een
onbestemd gevoel. In een onzekerheidsmijdende cultuur wordt bij
voortduring geprobeerd de van onzekerheid uitgaande dreiging onder
controle te krijgen. Wat afwijkt, wordt niet als interessant gezien, maar is
juist gevaarlijk. Het middel om onzekerheid te lijf te gaan, bestaat uit
regelgeving. Duitsland kwalificeert zich door een sterke onzekerheidsmijding
en daarmee regelzucht. Nederland en het Verenigd
Koninkrijk kennen evenals de Scandinavische landen, maar anders dan
Duitsland, België, Frankrijk en Italië, een zwakke onzekerheidsmijding.
Rob Meines (1990:88), gedurende zes jaar correspondent van NRC-Handelsblad en het NOS-
Journaal in Duitsland, wijst erop dat meerderheid in Duitsland meerderheid is, ook al bestaat
het verschil met de minderheid uit slechts één stem. De minderheid probeert haar gelijk te
bewerkstelligen met het doen van een beroep op formele punten: “aan bepaalde regels is niet
voldaan, het besluit is in strijd met de Grondwet, de regering of het bestuur heeft een
bedrieglijke vorm van informatie toegepast.”
Duitsland scoort met Finland, Oostenrijk en Zwitserland hoog wanneer het om onzekerheidsmijding
gaat. Dat lijkt niet los te staan van het angstniveau dat in die landen in samenhang
met de Tweede Wereldoorlog bestond. Een wereldoorlog lijkt op dit moment verder af
dan ooit, maar dat wil niet zeggen dat het angstniveau daarmee ook geheel is verdwenen. Zo
spelen economische processen in de zin van angst voor een economische crisis of een
afnemende welvaart evenzeer een rol (Hofstede, 1991:174). Meines (1990:98) spreekt over
de grondigheidscultuur. Die cultuur lijkt alles met onzekerheidsmijding te maken te hebben.
Het zou gaan om de behoefte van mensen om “alle aspecten van een gebeurtenis of een geplande
activiteit precies te kennen, voor te bereiden en voor te schrijven.”
114