Het beleid inzake unieke regionale talen

40
41
84
Het beleid inzake unieke regionale talen
professionele normen het interactieproces domineren (Jenkins-Smith en
Sabatier, 1993:54). Het is overigens de vraag in hoeverre van een dergelijke
situatie sprake is op het terrein van het taalbeleid in het algemeen en dat
inzake de regionale of minderheidstalen in het bijzonder. Net als in het
bredere domein van het cultuurbeleid lijken eerder andere overwegingen een
rol te spelen, dan cijfers of wetenschappelijke expertise. De empirie laat
overigens ook zien dat de aanwezigheid van professionals en de dominantie
van professionele normen geen garantie met betrekking tot het
beleidsgerichte leren inhouden. De kernen van stelsels van opvattingen
kunnen ervoor zorgen dat actoren niet nader tot elkaar kunnen komen.
Ad. 4 Doorgaande interactie is voor het beleidsgericht leren noodzakelijk.
Daarzonder wordt het beleidsproces immers afgebroken en vervalt de noodzaak
en mogelijkheid tot een beleidsgericht leren. In zo’n situatie zijn de
verschillen en strijdigheden in waarden en doelstellingen te groot om
enigerlei vorm van samenwerking te realiseren, respectievelijk te
continueren. Sabatier (1993:16) spreekt zich voor het bestuderen van
beleidsvormingsprocessen uit die zich over een decennium of nog langer
40
uitstrekken. Daarvoor kunnen verschillende redenen worden aangevoerd.
Zo staan voor de korte termijn allerlei beperkende omstandigheden, zoals
die gevormd worden door de stand van de technologie, financiële bronnen of
bestuurlijke capaciteiten vast, maar op de lange termijn kunnen technische
hindernissen worden overwonnen, wetten aangepast en financiële bronnen
worden verkregen (Majone, 1993:108). Ook de gevolgen van allerlei
beleidsmaatregelen worden vaak eerst na langere tijd zichtbaar. Op de
langere termijn kan er zelfs van een geheel ander beeld sprake zijn dan op de
korte termijn. Ambitieus beleid dat na verloop van enkele jaren als mislukt
beschouwd wordt, kan na langere tijd een gunstiger uitvallende waardering
krijgen en omgekeerd kunnen aanvangssuccessen in de loop van de tijd
geheel verdampen (Sabatier, 1993:16).
Aandacht voor de historische bedding waarin beleidsprocessen zich
afspelen is dus nodig, zonder dat a priori van een onder- of bovengrens voor
het te hanteren tijdsperspectief sprake behoeft te zijn. Het is immers de
vraag of, zoals Sabatier doet, de ondergrens voor beleidsonderzoek bij meer
dan tien jaar vergende beleidsprocessen gelegd dient te worden. Daartoe
41
ontbreekt een overtuigende onderbouwing. Beleidsprocessen worden
De Goede (1999:23) wijst erop dat Nederlandse onderzoekers als Aquina, Bekke, De Beus,
Lehning, Hoogerwerf en ’t Hart allen op het belang van de tijdsfactor in het onderzoek naar
beleidsvorming hebben gewezen.
Tien jaar is tegenwoordig bovendien een vrij lange periode in relatie tot de ‘omloopsnelheid’
van problemen, politieke cycli in de Westerse landen en de mobiliteit onder bestuurders en
ambtenaren, alsmede de snelheid waarmee veranderingen in de organisatie van zowel de