Het beleid inzake unieke regionale talen

94
Het beleid inzake unieke regionale talen
te worden, kan een blijvend verschil van opvatting bestaan, terwijl het
daarentegen veel eenvoudiger is om het eens te worden over de uitwerking
van het principe om aandacht aan de regionale taal in het onderwijs te
schenken. Tegelijk valt waar te nemen dat de leden van een pleitcoalitie
geen verschil van mening over de kern van hun stelsel van opvattingen
hebben, maar daarentegen veel eerder van mening verschillen over de
praktische uitwerking van de nagestreefde doelen. Dergelijke stelsels van
opvattingen bepalen de richting waarin een pleitcoalitie zal proberen het
overheidsbeleid te beïnvloeden. Het antwoord op de vraag of de pleitcoalitie
daarin zal slagen, is niet alleen afhankelijk van de relatief blijvende, op
ervaring met doelbereiking gebaseerde, veranderingen in het denken of in
gedragsintenties van pleitcoalities, maar evenzeer van de regels die het
handelen van de pleitcoalitie autoriseren. De aandacht voor de
achterliggende systemen van opvattingen betekent dat de gekozen
benadering neo-institutioneel genoemd kan worden: het gaat niet alleen om
de structuur, maar ook om de cultuur, tradities, waarden, normen, ideeën,
regels en aspiraties die een rol spelen bij het begrijpen van het
beleidsproces.
In de vijfde plaats wordt het begrip ‘pleitcoalitie’ gehanteerd. De
interacties van wisselende actoren die gemeenschappelijke basiswaarden
delen en een zelfde doel nastreven, kunnen binnen een beleidssubsysteem
tot over meerdere jaren opererende pleitcoalities leiden. Een pleitcoalitie is
een structurering van een veelheid van handelende actoren, die in competitie
met één of meerdere andere pleitcoalities binnen een beleidssubsysteem is.
Het gebruik van pleitcoalities als analysekader maakt het zicht op de
veranderingen in de posities of het handelen van de verschillende actoren in
de loop van vele jaren aanzienlijk eenvoudiger. Het aantal pleitcoalities zal
per beleidssubsysteem in het algemeen klein zijn, en waarschijnlijk
hoogstens twee tot vier bedragen. De factoren die actoren ertoe brengen om
samen te werken, beperken immers eveneens het aantal werkelijk effectieve
pleitcoalities. Pleitcoalities vormen in die zin een beheersbare analyselens
(Sabatier, 1993:25).
In de zesde plaats kan opgemerkt worden dat beleidsanalyse zonder aandacht
voor voorafgaand en uiteindelijk resultaat van de beleidsvorming, als
het bestuderen van een eetgelegenheid aan de hand van de gebeurtenissen in
de keuken is, zonder oog voor de gerechten die uiteindelijk opgediend en
gegeten worden. Bovendien gaat een negeren van voorafgaand en mogelijk
binnen andere beleidssystemen ontwikkeld relevant beleid, voorbij aan de
constatering met betrekking tot de functie van bestaand beleid voor nieuw te
ontwikkelen beleid. Een groot deel van de beleidsvorming richt zich op
aanpassing en verandering van bestaand beleid. Op het terrein van de