Het beleid inzake unieke regionale talen

48
49
50
Het beleid inzake unieke regionale talen
dien is de financiering het precaire resultaat van een politieke overeenkomst
tussen de Europese Raad, de Europese Commissie en het Europees
Parlement welke bij iedere zich jaarlijks voordoende gelegenheid geschrapt
48
kan worden (De Witte, 1991:175). Ook het al eerder genoemde Europees
Bureau voor Kleine Talen in Dublin kwam in 1983 als resultaat van de door
het, voor het eerst rechtstreeks gekozen, Europees Parlement op 16 oktober
49
1981 aangenomen Arfé-resolutie tot stand (Coulmas, 1991:16). Het
Bureau vervult sindsdien een functie met betrekking tot collectivisatie en
het tot een Europese zorg maken van de problematiek van de regionale
50 talen. Het bureau is tegelijk een illustratie van het hiervoor reeds
gememoreerde feit dat de Europese Unie voor de Europese regionale talen
een nieuw forum betekent om het recht op bestaan te verdedigen en politieke
eisen te kunnen articuleren. Het feit dat het in Europa om enkele tientallen
miljoenen sprekers van een regionale taal gaat, is in dit verband een niet te
negeren omstandigheid. Het betekent dat het voor ‘Brussel’ of ‘Straatsburg’
om een heel wat moeilijker te negeren aantallen gaat, dan de enkele
Op 10 juni 1998 besloot de Commissie alle begrotingsposten met een onvoldoende constitutionele
grondslag in de vorm van een Verdragsartikel of een op wettelijke basis stoelend
Europees Actieprogramma na een uitspraak van het Europees Hof van Justitie te bevriezen.
Ook budgetline B3-1006 waarmee onder meer Mercator en het Europees Bureau voor Kleine
Talen gefinancierd worden, viel onder het besluit van de Commissie. Eerst in de loop van
1999 werd de bevriezing opgeheven. Het is de bedoeling om de jaarlijkse besluitvorming te
vervangen door een voor meerdere jaren geldend programma.
De ontwerp-resoluties in het Europees Parlement, geïnitieerd door achtereenvolgens de
Noord-Ier Hume, de Zuid-Tiroler Dalsaß en de Vlaming Coppieters leidden tot het Arférapport,
op grond waarvan het Europees Parlement op 16 oktober 1981 de resolutie aanvaardde
tot het realiseren van een Handvest voor regionale talen en culturen en een handvest
voor de rechten van etnische minderheden. Op 11 februari 1983 volgde een resolutie om
maatregelen ten behoeve van taal- en culturele minderheden te nemen. Op grond van het rapport
Kuijpers nam het Parlement op 30 oktober 1987 de resolutie aan om talen en culturen van
minderheden binnen de Europese Gemeenschap te beschermen. Die resolutie zou in 1990,
1993 en 1994 nog door verdere resoluties gevolgd worden. Dergelijke resoluties verplichten
echter niet tot nadere regelgeving. Het gaat in feite om politieke signalen die niet tot bindend
EU-recht behoeven te leiden.
The European Bureau for Lesser Used Languages legt in zijn naamgeving het accent op de
omvang van het gebruik van een taal, aangevende dat er andere talen zijn die meer gebruikt
worden. Hoewel die notie niet in alle gevallen onjuist is, behoeft zij niet te gelden voor de
individuele gebruikers van de juist bedoelde regionale talen. De notie geldt evenmin voor de
vergelijking tussen minderheids- en meerderheidstalen, zoals bijvoorbeeld het Catalaans laat
zien ten opzichte van het Deens of het Fins en het Noors (Haarmann, 1993:53-54). Het is beter
om over regionale talen te spreken, waarbij de regio wordt gezien als een deel van een
meerdere regio’s omvattend staatsgebied.
160