Het beleid inzake unieke regionale talen

54
55
Het beleid inzake unieke regionale talen
Naast de Europese Unie en het Europees Parlement dient de ondertussen
veertig lidstaten tellende Raad van Europa genoemd te worden, als één der
Europese organen die zich actief op het terrein van de regionale talen be-
54 weegt. De Raad van Europa heeft jarenlang in de schaduw van de
Europese Economische Gemeenschappen geopereerd, maar kreeg door de
ontwikkelingen sinds de val van de Berlijnse muur een nieuwe stimulans als
institutie die een rol speelt in het democratiseringsproces van de voormalige
oostblokstaten. De oorspronkelijke taak van de Raad van Europa als
bewaker van de mensenrechten, is sinds de toetreding van Roemenië en
Kroatië, aangevuld met die van ‘opvoeder’ tot goede democratische
verhoudingen. Bovendien zijn de lidstaten van de Europese Unie er zich van
bewust geworden dat de Raad van Europa juist op die terreinen waarop de
Europese Unie niet over de nodige instrumenten beschikt, een functie kan
vervullen (Mourik, 1989:32). 55
De bescherming van minderheden door de Raad van Europa is in de eerste
jaren na de Tweede Wereldoorlog identiek aan die van de Verenigde Naties.
De door de Raad in 1950 aanvaarde en in 1953 in werking getreden
Europese Conventie tot Bescherming van de Rechten van de Mens en
Fundamentele Vrijheden (Ets. 5) richt zich, in tegenstelling tot latere
conventies en declaraties, nog niet op de bescherming van cultuur en
De Raad van Europa wordt op 5 mei 1949 te Londen opgericht en bezit anders dan de
Europese Unie geen bovennationale bevoegdheden. De Raad telt naast de 15 EU-leden de
volgende Europese staten als lid: Albanië, Andorra, Bulgarije, Cyprus, Estland, Hongarije,
IJsland, Kroatië, Letland, Liechtenstein, Litouwen, Macedonië, Malta, Moldavië, Noorwegen,
Oekraïne, Polen, Roemenië, Rusland, San Marino, Slowakije, Slovenië, Tsjechië, Turkije en
Zwitserland.
Naast de Raad van Europa kan ook de Organisatie voor Economische Samenwerking en
Ontwikkeling (OESO) genoemd worden. De oorsprong van de OESO is te vinden in de
coördinatie van de Marshallhulp van de Verenigde Staten aan Europa. Met elkaar telt de in
Parijs gevestigde OESO thans 28 lidstaten. Naast de EU-leden zijn dat: Australië, Canada,
Hongarije, IJsland, Japan, Mexico, Nieuw-Zeeland, Noorwegen, Tsjechië, Turkije, de
Verenigde Staten, Zuid-Korea en Zwitserland. De lidstaten toetsen in OESO-verband onder
meer hun economisch, financieel, sociaal en wetenschaps- en ontwikkelingsbeleid aan de door
de Raad van Ministers en het Secretariaat-generaal opgestelde aanbevelingen (Mourik,
1989:34). In de in 1996 verschenen vierde editie van het rapport ‘Education at glance’
vergelijkt de OESO enkele onderwijsaspecten in een aantal lidstaten. Daarbij gaat het onder
meer om de onderwijsuitgaven in relatie tot het Bruto Nationaal Product, de kosten per
onderwijsvragende, het aantal lesuren per leerling en de deelname aan het arbeidsproces naar
opleiding. Volgens het OESO-rapport van eind 1996 blijft Nederland met zijn uitgaven voor
het onderwijs onder het gemiddelde van de OESO-landen. Dat laatste bedraagt een percentage
van 6,2%, het Nederlandse percentage bedraagt 5,5%. Voor de regionale talen is de OESO
direct van belang gezien haar aandacht voor onder meer het onderwijs van taal- en culturele
minderheden in de lidstaten. Het onderzoek van Stacy Churchill, The Education of Linguistic
and Cultural Minorities in the OECD Countries, Clevedon, 1986, is daar een voorbeeld van,
evenals The Education of Minority Groups, Aldershot, 1983.
162