Het beleid inzake unieke regionale talen

52
Het beleid inzake unieke regionale talen
dan wanneer dat wel het geval zou zijn geweest. Het ontbreken van die
belangstelling kan mogelijk verklaard worden uit de selectieve aandacht van
de Nederlandse beleidswetenschap voor ‘grand policy’, maar is des te
verrassender gezien de relevantie van het onderwerp, zoals ik die hiervoor
heb aangegeven.
1.7 Probleemstelling
Voor dit onderzoek betekent het voorgaande dat met deze studie een
bijdrage geleverd wordt aan de kennis van het in twee Westeuropese landen,
te weten Duitsland en Nederland, gevoerde beleid met betrekking tot een
bepaalde categorie van regionale standaardtalen, namelijk de unieke
regionale talen. Daarbij gaat het zowel om de inhoud van dat beleid als de
vraag hoe en waarom dat beleid (wel of niet) tot stand komt. Feitelijk staat
de vraag centraal welke de overeenkomsten en verschillen zijn in het tot
stand komen van en het beleid met betrekking tot de unieke regionale talen
en welke de verklaring daarvoor is. Met behulp van onderzoek van literatuur
en documenten, alsmede aan de hand van interviews met betrokkenen, wordt
een antwoord op die vragen gezocht. Daarbij wordt in de eerste plaats op het
tot nu toe gevoerde beleid ingegaan, om vervolgens per taalsituatie één of
meer relatief actuele gevallen van beleidsvorming onder de loep te nemen.
Voor het formuleren van de onderzoeksvragen, spelen de volgende noties
een rol.
a. Alle lidstaten van de Europese Unie hebben één of meerdere regionale
talen binnen de eigen grenzen;
b. Een deel van de regionale talen hebben het karakter van een unieke
regionale taal, in die zin dat die taal het karakter van nationale
standaardtaal moet ontberen, en alleen in de betreffende staat voorkomt.
c. De symboolfunctie die taal voor zijn sprekers vervult en de etnische dimensie
die aan taal is verbonden, gecombineerd met een toegenomen
contact tussen sprekers van verschillende talen, alsmede de betekenis
van de overheid op terreinen als onderwijs, massamedia en lokaal
bestuur, doen verwachten dat taalgroepen een beroep op de overheid
doen ter realisering van een taalbeleid in de zin van statusplanning;
d. De relevantie van taalbeleid lijkt alleen maar toe te nemen. Dat hangt
samen met het feit dat op zijn minst een deel van de unieke regionale
talen in hun voortbestaan bedreigd worden. Bovendien zorgt het bestaan
van de Europese Unie en de daarmee samenhangende zorg over de
standaardtalen in de lidstaten voor een nieuwe dimensie aan het bestaan